Engeland 2010
In 2010 fietsen we van Noord- naar Zuid-Engeland, ongeveer de kust volgende en na de oversteek naar 'Het continent' verder terug naar huis. Een rit met veel uitzicht, veel kerken en veel anti-fietshekjes.
Noordzee, woensdag 04-08 35.66 - 15.5
Eindelijk op de boot toegelaten nuttigen we, na afscheid te hebben genomen van een ons ons heen dartelend loodsbootje, wat lichte consumpties: bier, meer bier (eindelijk weer Newcastle brown ale, de favoriete pint van Andy Cap/Linke Loetje) en vreselijk vermaak: Public Joe (een 'band') en Petit Moulin, een dieptepunt in een verkleedshow. De gameshow na afloop is leuker: quizzen is toch echt een Engelse hobby.
Hartlepool, donderdag 05-08 62.91 - 13.6
Direct in North Shields al wijken we van de geplande route af: er blijkt een mooi kustpad direct langs de fraaie rotswanden te lopen. Niet alleen dit stuk, maar ook het overige deel van de dag fietsen we veelal onverhard, vaak over voormalige spoorlijnen: Engeland heeft veel lokale, nu opgeheven, spoorwegen die vaak worden omgezet in fietspaden: een aanbevelenswaardige traditie. Deze wegen leiden dan direct naar hun doel en de hellingen zijn aangenaam voor de eerste, ongetrainde, dagen. Soms fietsen we op lange stukken tussen twee aarden wallen zonder uitzicht maar ter afwisseling zijn er ook stukken met enerzijds zicht op zee, anderzijds het hoger gelegen binnenland.
We lunchen op een bankje met zicht op zee, kort voor een druk Sutherland, waarna we langs de mooi vormgegeven universiteitscampus naar de camping fietsen. Deze blijkt comfortabel onder aan een helling te liggen en niet echt ultramodern te zijn: een toilet zonder licht en water en was/drinkwater komt uit een eenzame kraan in het veld. Maar wij staan, tegen een vergoeding van 3 pond, mooi in een ommuurd boomgaardje; de Tall Ship-race is vanaf de met kampeerauto's en caravans volzette velden uitstekend te volgen; de volgende bestemming van deze schepen blijkt Sail Amsterdam te zijn. Eten doen we in een pub met een erg grote Burger, afgeblust met Hobgoblin. Niet slecht voor een eerste dag.
Commondale, vrijdag 06-08 75.37 - 14.2
Na het ontbijt eerst naar een garage ter vervanging van een gebroken schroef in Loeki's voordrager. De man heeft duidelijk geen zin om dat ding uit te boren en geeft ons in plaats daarvan wat zware tie raps. Die zullen het overigens wel de hele vakantie uithouden. Na het stevig aantrekken ervan fietsen we eindeloos door stedelijk gebied waar we uiteindelijk uit worden geleid door Desmond, een leraar die regelmatig met zijn leerlingen in Nederland fietst. Hij ziet niet dat ik een GPS heb, ons maakt het niet zo uit, we rijden gewoon achter hem aan. Zo leren we in ieder geval hoe we de grote Engelse rotondes moeten aansnijden (binnendoor, midden op. Zo kan er niemand langs ...). Als hij ons verlaat kiezen we voor een alternatieve route: Loeki's knieën hebben een moeilijke tijd, misschien heeft ze ze geforceerd op de talrijke hellingen die we redelijk onvoorbereid op- en afgaan.
We zijn redelijk moe als we, na toestemming van de moeder van de man achter de bar, gebruik mogen maken ven de beergarden van de enige pub in Commondale om ons tentje voor een nacht op te zetten. Facilitaire diensten komen uit het aan de overzijde van de weg gelegen openbare toilet en we moeten eerst schapenstront ruimen om een schoon plekje te hebben. Maar we hebben een plekje en nog gratis ook! Vanzelfsprekend eten we in de pub, waar we graag akkoord gaan met het voorgestelde menu van garnalen. Deze blijken wel verpakt in een dikke deeglaag ontdooid te moeten worden in een frituurpan en derhalve met een mooie pint weggespoeld te moeten worden. Om wat af te spekken maken we een avondwandeling met erg mooie uitzichten over heidevelden die voorzichtig in bloei komen en stenen muurtjes die eindeloos naar de horizon lijken te lopen.
In Whitby eten we onze eerste fish and chips van de vakantie; er zullen er nog vele volgen. Lekker. Whitby blijkt een mooie stadje met verschrikkelijk veel verkeer. Later zal blijken dat die drukte normaal is voor bijna elke plaats waar we doorheen komen maar misschien is het gewoon onze eigen beeldvorming in het contrast tussen het verlaten platteland en de bewoonde gebieden. Met veel gepuzzel door wegversperringen etc. vinden we onze weg naar buiten waar we eindeloos over spoortracks fietsen, deels goed, deels (erg) slecht, in ieder geval onverhard. Campings blijken moeilijk vindbaar of opgeheven maar uiteindelijk vinden we bij Scarborough voor 20,30 pond een winderig plekje dicht bij de snelweg. Wel, net als op alle Engelse campings, met gratis douches en toiletpapier.
Hierna wordt het landschap stedelijker en steeds kanslozer. Om Hull te passeren worden we 15 kilometer om de stad heen geleid over industrieterreinen om uiteindelijk bij de brug over de Humber uit te komen. Aan de overzijde is ook onze camping: erg mooi aangelegd, maar stoppend op het einde van het jaar om plaats te maken voor een stacaravanpark. Lastig want er zijn eigenlijk geen alternatieven in deze regio. Tesco en pub (The Sloop Inn) bevinden zich op kruipafstand: erg prettig.
Dit is een echt luie dag: we slapen uit, bezoeken Barton en bekijken twee kerken, waarvan er een nog deels oorspronkelijke Saxon (hoe vertaal je dat) delen bevat en de gebouwen van wat eens de grootste touwslagerij ter wereld was. Caches leiden ons wandelend door een aardig natuurgebied, de herberg tapt nog een laatste Tom Woods Bomber, een erg aangenaam bier, we lezen nog wat en liggen zeer tijdig op onze slaapmatjes.
Na wat boodschappen bij Tesco gaat onze tocht aanvankelijk verder door een niet zo boeiende omgeving. We krijgen wel meer ervaring want de steile heuvel na de lunch op het "breathing area" van Thoresay makt geen indruk eer. Daarna weer een vlakker stuk, wel meet schitterende uitzichten over weidse akkers; zonlicht maakt het landschap indrukwekkender. Doorrijden dus, met de nog steeds straffe wind tegen. We kunnen geen weerstand bieden aan de naam en drinken daarom cola in "The bottle and the glass" om daarna via verschrikkelijk slechte paden in de parkachtige omgeving van Lincoln te belanden. Hier bekijken we de meer dan indrukwekkende kathedraal waarbij onze voor de deur geparkeerde fietsen wel een opmerking van de surveillant losmaken.
Weer langs water verder.Vandaag is het een dag van toevallige ontmoetingen: in een pub vertelt iemand dat er een aardigere, mooiere weg naar ons doel is dan wij zelf hebben gepland en bij het sluisje van Anton's Gowt vertelt een ander dat zijn zus is gehuwd met Kees Openneer; hij blijkt ook de betekenis te weten. In Boston bezoeken we St Botolph's church, met een van de hoogste kerktorens van Engeland: The Stump, in Fosdyke Bridge wordt ons in de Ship Inn een prima jacket potato geoffreerd en in Fleet en Getney bezoeken we wederom kerken. De laatste vooral omdat we daar kunnen schuilen voor een forse regen/onweersbui. Zes kilometer voor de camping de eerste lekke band van deze vakantie: een messcherp steentje snijdt door Loeki's voorband. Waarna Little Ranch camping een beetje buiten de bewoonde wereld blijkt te liggen, maar wel aardig naast een visvijver.
Als we hierna verder fietsen lijkt het landschap gecreëerd door Dick Francis (al zal dat wel omgekeerd zijn): stoeterijen, weilanden, paarden, trainingsbanen en erg veel fazanten.
Door de verkorting van de route zijn we gedwongen een deel van het traject af te leggen op een grote weg, waarbij we in een file komen te staan voor een uitgebrande takelwagen. Met onze fietsen zijn we hier aanmerkelijk sneller voorbij dan de automobilisten, hetgeen ook wel weer de weg achter ons rustig houdt.
In een herhaling van gisteren krijg ik kort voor de camping een lekke band: ik blijk een glasscherf te hebben opgepikt. De vorig jaar in Oost-Duitsland aangeschafte band blijkt overigens wel heel snel te slijten. Vanzelfsprekend in deze regio ligt de camping op een paardenracebaan. De geneugten van de avond worden genoten in een aanpalend café en als we teruglopen naar de tent regent het nog steeds.
Vanmorgen is het eindelijk droog (de tent overigens niet); nagekeken door een Nederlands echtpaar beginnen we aan onze dagtocht die gaandeweg overgaat in een golvend, glooiend landschap waarin de zon aarzelend begint te schijnen. In Reepham blijkt weer een fair te zijn, ditmaal met Morris dancers, volwassen mannen die dansen met zakdoekjes, bellen aan hun benen en stokjes. We krijgen hierbij een toelichting van een man die tijdens zijn werk op booreilanden in de Noordzee lang in Franeker heeft gewoond en wiens dochter muziek heeft gemaakt met Seasick Steve.
Als ik geld wil gaan halen slaat de paniek even toe: het lijkt erop dat ik al mijn papieren ben verloren, maar na een aantal spannende momenten blijk ik ze op een andere plaats te hebben opgeborgen dan normaal. Omdat het pinnen mij niet lukt helpt de dame van de bank (HSCB) me buiten bij de automaat.
Onze weg voortzettend fietsen we over een zeer modderige ex-spoordijk naar Norwich. Dit blijkt een drukke stad te zijn met een mooie camping. We delen hier de aan een lieflijk riviertje gelegen tentenweide met 1 andere tent en verwachten dat mijn gesnurk wel zal worden overstemd door de geluiden van de naburige snelweg.
We slapen min of meer uit en na het ontbijt met gebakken eieren gaan we Norwich in, waar we ons inschrijven voor een stadsrondleiding. Hierop wachtend mogen we aan het einde van een dienst nog snel de St Peter Mancroft church in om het 14e-eeuws gobelin te bekijken: fantastisch, wat een rijkdom aan kleuren en motieven.
Onze gids door de stad blijkt over de hele wereld te hebben gezworven, maar de trek van haar hometown bleek uiteindelijk te sterk. De rondleiding door de oude handelsstad is boeiend; we weten nu wat hoe flint kan worden toegepast in gevels en brengen een bezoek aan het verkooppunt van Colman's Musterd in de Royal Arcade. Na afloop zwerven we nog wat rond, bekijken het exterieur van het kasteel dat boven de stad uittorent, drinken wat in Murderers en eten Italiaans. De terugreis wordt gered door de GPS, anders waren we misschien nog niet bij de tent.
Het ontbijt nuttigen we nog net droog, daarna blijft het tot aan de chicken curry van het middagmaal miezeren. Dan wordt ook de route aardiger: de grotere wegen maken plaats voor smallere, bochtige en golvende weggetjes, de stevige wind hebben we grotendeels in de rug wat ons er toe brengt te besluiten door te fietsen als we om drie uur de geplande bestemming hebben bereikt. In Bredfield, kort voor Woodbridge, vinden we een mooie camping, naast de mensen die ons in Fakenham nakeken. De avond brengen we door in Castle Inn, gezeten in O.B. Bommelstoelen. Terug naar de tent wandelend genieten we van de talloze sterren aan een onbewolkte, donkere hemel.
Colchester, dinsdag 17-08 - 66.18 - 14.5
Vanmorgen is het om precies half acht, het tijdstip waarop we gewoonlijk opstaan, droog. Niet lang overigens, al snel hebben we weer de miezelregen van gisteren op het heuvelachtig traject; omhoog, omlaag en dat alles over heel smalle wegen. Op deze vaak slechte kleine binnenwegen is in deze regio verbazingwekkend veel verkeer. We lunchen in Hadleigh en zetten dit door door ons onderweg te voeldoen met het rijke aanbod van bramen.
De camping in Colchester is moeilijk bereikbaar door onafgebroken verkeersstromen waardoor oversteken lastig is. Omdat het even droog is doen we een wasje maar dat moet 's nachts drogen onder de tarp. Om negen uur worden de op luide toon converserende overburen op de verder heel rustige camping stil en vallen we vermoeid in slaap.
Uitgeslapen fietsen we onder een stralende zon naar Colchester voor een guided tour door Engelands oudste stad: een mooie tocht door een vriendelijke plaats. De VVV is zo bezorgd voor onze fietsen dat we ze op hun binnenplaatsje moeten stallen. Colchester blijkt een plaats met smalle straatjes, veel eenrichtingverkeer, vol historie en gekroond met een kasteel dat geheel is omgord door een met veel bloemen versierd park, verzorgd door een award winning gardeners team. Bij mij ontstaat nog even een spraakverwarring: Normans blijken hier geen Noormannen maar Normandiërs te zijn. Het kasteel blijkt, hoewel we ouderenkorting krijgen (het loont in Engeland om 60+ te zijn) primair te zijn ingericht voor geschiedenislessen voor kinderen. In Art Café blijkt de home made soup op , maar de rest van de lunch is prima.
Na Cirencester wordt de route aangenamer: kilometers lange stukken over paden langs rivieren voeren ons Lee Valley in. Helaas moeten we om nog voor het donker op de camping te zijn de laatste kilometers langs een autoweg fietsen: niet ons grootste genoegen; ik kan er niet wennen dat auto's me rechts tegemoet scheuren. Overigens wordt ook het verkeer op de binnenwegen steeds drukker; deze vakantie is in dit opzicht echt anders dan de afgelopen jaren.
De naar zeggen volle camping blijkt uiteindelijk nog over een plaatsje voor ons tentje te hebben. Gebakken eieren met spek moeten in het donker worden bereid, maar gelukkig beschikken wij, in tegenstelling tot onze buren, wel over licht.
Vanaf de camping vinden we snel de weg langs het kanaal en hoppend van de ene waterloop naar de andere zijn we aan de Theems zonder Londens verkeer te hebben ervaren. Hier steken we ondergronds de rivier over via de voetgangerstunnel in Greenwich waar de voor ons opgaande lift buiten gebruik blijkt te zijn. Buiten is het warm en zonnig, binnen moet ik 6 keer 99 treden omhoog en omlaag om onze fietsen en bagage boven te krijgen. Gelukkig zijn we dan dicht bij de Trafalgar Inn. Hier waren we een paar jaar geleden met de kinderen al en we herinneren ons het fantastisch uitzicht over de rivier. Prima plek voor een uitgebreide lunch dus. En bovendien op korte afstand van de camping, die intussen wat meer is aangepast voor kampeerauto's en caravans. Maar om half drie kunnen we hier prima ons tentje opslaan en kijken naar de nog immer rondhupppelende eekhoorns. En eindelijk vinden we tijd om de kaarten te schrijven die we al tijden in onze tassen laten rondrijden.
In tegenstelling tot een aantal jaar geleden een rustige nacht. Uitgeslapen zijn we snel weer aan de oevers van de Theems. Over het algemeen is aan de gemiddelde dagsnelheid de conditie van de weg (en die van ons) af te lezen en vandaag krijgen we met alle types weg die we de afgelopen weken hebben bereden onder de wielen, vermeerderd met een grote variëteit fietsbelemmeraars: Engelands meesterwerk. We hebben er al te veel gezien onderweg maar de confrontatie van vandaag is wel heel erg. Elk punt dat als min of meer gevaarlijk wordt beschouwd wordt is voorzien van meerdere, veelal niet op (bepakte) toerfietsen berekende verkeersbelemmeraars: schouders (te smal), klaphekken (te kort) schuifhekken, tilhekken enzovoorts enzovoorts. De wegen die hierheen leiden zijn overigens vaak in zo slechte staat dat de snelheid toch al minimaal moet zijn. Oversteken van straten (we worden regelmatig van links naar rechts en terug gestuurd) moet veelal in minstens twee stappen met minimaal twee maal wachten op groen licht. "Cyclists dismount" is het vaakst voorkomend verkeersbord en zo doen we twee uur over 14 kilometer.
Overigens is het eerste stuk langs de Theems wel erg mooi: leeg, verwaarloosd, industrieel maar toch met een eigen charme.
Na Rochester volgt een kilometers lange klim naar de camping. Hier worden officieel geen tenten meer toegelaten vanwege de overlast die kampeerders veroorzaakten maar voor nette fietsers wordt, na inspectie, een uitzondering gemaakt. Gelukkig zijn we waarschijnlijk oud en armzalig genoeg om door de ballotage te komen. En zo eindigt de dag om half vijf op een amper bewoonde camper/caravanopslagplaats, waar ik nog op zoek moet naar een heel klein gaatje in mijn achterband.
Vanzelfsprekend een heel rustige nacht op de bijna verlaten camping: we worden pas om 8 uur wakker. De eerste 10 kilometer zijn waarschijnlijk de snelste startkilometers uit onze historie vanwege de helling die we nu mogen afdalen. Dit wordt ruimschoots gecorrigeerd door fietsbelemmeraars, iets waar we echt genoeg van beginnen te krijgen: ze vernietigen het fietsritme. Verder door stedelijk gebied en lunch in Farmingham.
Onze route is nieet echt rechtstrteeks: de 30 kilometer hemelsbreed worden er 75 en vanzelfsprekend ligt ook deze camping weer boven op een heuvel. Maar toch: ondanks de minimale douche en het ontbreken van een pub op kruipafstand: een prima plek. Loeki voelt zich niet lekker en we besluiten hier twee nachten te blijven.
Vannacht hebben we genoten van heftige wind en regen en daarom staan we pas om negen uur op. Na het bakken van de eieren en spelen met de tarp (de was moet droog) fietsen we naar Canterbury, waar de stadsrondleiding juist is vertrokken. We boeken voor de middagsessie en bekijken alvast uitgebreid de kathedraal, uiteraard met gepensioneerdenkorting.
De tour door de stad wordt geleid door Mrs Simpson, een dame van ruim in de 70 schatten we in. Zowel zij als de rondleiding zijn erg aardig. Na afloop drinken we nog een bier in The Cricketers en in een van Michael Caines restaurants. In dit geval blijkt dat geen auteur maar een kok te zijn; jammer, we hadden op spannende verhalen gehoopt. De barman van de Cricketers verwijst ons bij onze terugkeer naar Thomas Beckett voor pubfood. Dat is daar inderdaad prima, inclusief Sticky Dick en Sponge. Weer terug bij de Cricketers, we zijn inmiddels bijna stamgasten, nog wat napraten met de barman en vervolgens uitbuiken op de camping.
Aan de overzijde van het Kanaal worden we door dezelfde storm die ons vanmiddag tegenwerkte supersnel naar het Noorden geblazen. We besluiten door te rijden naar België en nuttigen ons avondmaal alvast bij een fietsende herbergier die ons, ondanks een gesloten keuken, tagliatelle carbonara kan voorzetten. We praten tussendoor uitgebreid over zijn en onze fietsen en vinden de bierglazen hier maar minimaal van grootte. Om 21 uur komen we in Adinkerke op de eerste Belgische camping aan, waar we nog juist voor de invallende duisternis op een ongemaaid mollenveld onze tent kunnen opzetten. Als we onder de douches staan blijken deze om 21.45 uur te worden afgesloten. hetgeen ook geldt voor de wastafels: je wordt hier blijkbaar geacht tijdig te slapen. Tandenpoetsen derhalve bij de afwasbak buiten
Bij vertrek heeft Loeki weer een lekke achterband, daar leg ik nu maar een nieuwe binnenband op. Dat houdt even op maar hierna fietsen we de hele dag in vliegende vaart over grote wegen met aanliggende fietsstrook naar de Gentse camping. Blauwmeersch blijkt groot, goed voorzien van sanitair en nat. We blijken de grote tentenweide bijna voor onszelf te hebben, de buren zijn amper zichtbaar. 's Avonds weer een reprise: we eten bij het restaurant waar het enige jaren geleden ook goed toeven was; ook hier blijkt alleen het personeel veranderd. In het Bierhuis aan de Waterkant raken we in gesprek met een cultureel journalist van De Standaard. Na afloopt voert Gorby ons in het donker niet echt langs de kortste weg terug naar onze tent waar we dan ook drijfnat aankomen. En het blijft de hele nacht stortregenen.
We hebben geen haast: we gaan naar mijn broer en dat is dichtbij, zodat we pas om twaalf uur de camping verlaten, na eerst te hebben ontbeten in een open trekkershut: daar is het wel droog. Maar als we vertrekken is het droog en dat blijft zo. De kortste weg voert weer langs de grote weg, de rustiger tocht via stille knooppunten doen we een andere keer wel. We hebben, na een goede lunch bij een RestoCoCo (wat is er toch met namen deze vakantie?) met minder goed personeel, moeite met het vinden van het juiste adres (Ach menier, da's ginds ..) maar we zijn toch tijdig op ons logeeradres voor koffie met koek en vervolg.
We tijdig uitgezwaaid en koersen snel naar het Noorden. Rond heet middaguur raakt Loeki met haar voorwiel mijn achtertassen en maakt een flinke val. Gelukkig beperkt de schade zich tot wat schaafwonden en, zo blijkt later, een ietwat verbogen stuur. Om de schrik weg te nemen lunchen we ter plaatse. Zoals gebruikelijk fietsen we veel langs rivieren naar huis; we rijden zo over de schitterende fietspaden langs de Schelde, Durme, Grote Nete en de Kleine Nete. De vraag rijst waarom we zo nodig naar Engeland moesten... Om half vijfbelanden we in Turnhout in een café zonder wisselgeld. Op de Markt is een skatersfestival en we vermaken ons nog even prima. Al met al kunnen we de tent nog juist voor donker opbouwen. De angst voor overlast van een groot familiefeest op de camping blijkt overbodig: om 10 uur is alles en iedereen stil.
Net voor het losbarsten van een paar enorme buien zijn we thuis. Uitpakken, nog even snel op de laatste kermisdag kaneelstokken, spekken en een wijnbal halen en dan slapen. Morgen weer werken.
Ondanks het feit dat we her en der erg mooie dingen hebben gezien, aardige mensen tegenkwamen en interessante plaatsen hebben bezocht blijft toch dat ik ook in mijn oorspronkelijke aantekeningen weinig enthousiasme en veel, minder positieve, opmerkingen over hellingen en andere negatieve aspecten heb genoteerd. Jammer, maar dit deel van de Noordzee Fietsroute is voor ons niet het meest aansprekende.
We zijn redelijk moe als we, na toestemming van de moeder van de man achter de bar, gebruik mogen maken ven de beergarden van de enige pub in Commondale om ons tentje voor een nacht op te zetten. Facilitaire diensten komen uit het aan de overzijde van de weg gelegen openbare toilet en we moeten eerst schapenstront ruimen om een schoon plekje te hebben. Maar we hebben een plekje en nog gratis ook! Vanzelfsprekend eten we in de pub, waar we graag akkoord gaan met het voorgestelde menu van garnalen. Deze blijken wel verpakt in een dikke deeglaag ontdooid te moeten worden in een frituurpan en derhalve met een mooie pint weggespoeld te moeten worden. Om wat af te spekken maken we een avondwandeling met erg mooie uitzichten over heidevelden die voorzichtig in bloei komen en stenen muurtjes die eindeloos naar de horizon lijken te lopen.
Scarborough, zaterdag 07-08 68.79 - 12.6
Doordat we gisteren bij de inn onder in het dal zijn gestopt zien we bij het wegrijden dat we gisteren verkeerd zouden zijn gereden als we in de geplande richting waren doorgefietst. Zoals aan de gemiddelde is dagsnelheid te zien is dit een zware dag met erg veel erg steile hellingen; wel met fantastische vergezichten over de York Moors: paarse toppen, doorsneden door grijze stenen muurtjes en groene weilanden met veel witte Shawns.
Rudston, zondag 08-08 65.05 - 15.3
We vertrekken met zon en bereiken snel Scarborough, een mooie kustplaats met alles erop en eraan, inclusief cliff railway. Klassiek genieten dus. Hierna verandert het landschap: de velden worden groter en de wegen vlakker (op die ene helling van 16% na dan); niet echt spanend allemaal, er is wel veel verkeer, ook op de kleinere binnenwegen. We hebben een uitstekende warme lunch in de White Horse in Bempton: Sunday roast is werkelijk een geweldige uitvinding, waarna we in Bridlington, een wat slordige stad, wel ponden moeten tappen.
We besluiten om drie uur te stoppen, we nemen het zekere voor het onzekere: Hull is veel te ver weg en de tussenliggende campings nemen misschien geen tenten op. De camping in Ruston heeft 1 tarief: 25 pond, zowel voor een plaatsje op de volle ommuurde camping als voor een plek op het veldje zonder voorzieningen waar wij worden neergezet. Maar gelukkig heeft de nabijgelegen lokale pub een aardig muziekfestival. Bij het klaarmaken van ons avondmaal staan we voor het dilemma of we de opdringerige loslopende kippen die ook onze tent binnentippelen moeten verjagen of panklaar maken. We besluiten maar tot het eerste en bereiden een alternatief.
We besluiten om drie uur te stoppen, we nemen het zekere voor het onzekere: Hull is veel te ver weg en de tussenliggende campings nemen misschien geen tenten op. De camping in Ruston heeft 1 tarief: 25 pond, zowel voor een plaatsje op de volle ommuurde camping als voor een plek op het veldje zonder voorzieningen waar wij worden neergezet. Maar gelukkig heeft de nabijgelegen lokale pub een aardig muziekfestival. Bij het klaarmaken van ons avondmaal staan we voor het dilemma of we de opdringerige loslopende kippen die ook onze tent binnentippelen moeten verjagen of panklaar maken. We besluiten maar tot het eerste en bereiden een alternatief.
Barton upon Humber, maandag 09-08 93.55 - 15.7
Het eerste deel van de route stuurt ons door grote graanvelden, mooi golvend maar niet erg afwisselend; later wordt de omgeving weer wat kleinschaliger. Vers brood kopen we in Duffield, weer zo'n aardig plaatsje. Even later blijkt ook Beverly tot deze categorie te behoren; we bezoeken hier twee kerken, waaronder de Beverly Minster, een indrukwekende gebouw.
Hierna wordt het landschap stedelijker en steeds kanslozer. Om Hull te passeren worden we 15 kilometer om de stad heen geleid over industrieterreinen om uiteindelijk bij de brug over de Humber uit te komen. Aan de overzijde is ook onze camping: erg mooi aangelegd, maar stoppend op het einde van het jaar om plaats te maken voor een stacaravanpark. Lastig want er zijn eigenlijk geen alternatieven in deze regio. Tesco en pub (The Sloop Inn) bevinden zich op kruipafstand: erg prettig.
Barton upon Humber,dinsdag 10-08 13.7 - 14.5
Dit is een echt luie dag: we slapen uit, bezoeken Barton en bekijken twee kerken, waarvan er een nog deels oorspronkelijke Saxon (hoe vertaal je dat) delen bevat en de gebouwen van wat eens de grootste touwslagerij ter wereld was. Caches leiden ons wandelend door een aardig natuurgebied, de herberg tapt nog een laatste Tom Woods Bomber, een erg aangenaam bier, we lezen nog wat en liggen zeer tijdig op onze slaapmatjes.
Woodhall Spa, woensdag 11-08 118.2 - 15.9
Na wat boodschappen bij Tesco gaat onze tocht aanvankelijk verder door een niet zo boeiende omgeving. We krijgen wel meer ervaring want de steile heuvel na de lunch op het "breathing area" van Thoresay makt geen indruk eer. Daarna weer een vlakker stuk, wel meet schitterende uitzichten over weidse akkers; zonlicht maakt het landschap indrukwekkender. Doorrijden dus, met de nog steeds straffe wind tegen. We kunnen geen weerstand bieden aan de naam en drinken daarom cola in "The bottle and the glass" om daarna via verschrikkelijk slechte paden in de parkachtige omgeving van Lincoln te belanden. Hier bekijken we de meer dan indrukwekkende kathedraal waarbij onze voor de deur geparkeerde fietsen wel een opmerking van de surveillant losmaken.
Hierna begint het echte genieten: rugwind opeen oude spoorweg tussen een kanaal en een rivier. Sutherland: vergelijkbaar met Zeeuws Vlaanderen (licht, water) en Povlakte (idem, grote velden, boerderijen op de horizon). Min of meer ontdooid eten wordt ons voorgezet bij de Station Inn in Southrey, waar we besluiten niet te kamperen op een aangeboden stukje scheef weiland maar door te rijden naar Woodhall Spa. Waarom deze redelijk grote camping zo vol is is ons bij onze aankomst om 21 uur een raadsel, maar we staan prima. We hebben vandaag een voor ons doen forse afstand afgelegd, maar ook Loeki vindt dit een mooie en goede tocht.
Wisbech, donderdag 12-08 99.81 - 17.7
Weer langs water verder.Vandaag is het een dag van toevallige ontmoetingen: in een pub vertelt iemand dat er een aardigere, mooiere weg naar ons doel is dan wij zelf hebben gepland en bij het sluisje van Anton's Gowt vertelt een ander dat zijn zus is gehuwd met Kees Openneer; hij blijkt ook de betekenis te weten. In Boston bezoeken we St Botolph's church, met een van de hoogste kerktorens van Engeland: The Stump, in Fosdyke Bridge wordt ons in de Ship Inn een prima jacket potato geoffreerd en in Fleet en Getney bezoeken we wederom kerken. De laatste vooral omdat we daar kunnen schuilen voor een forse regen/onweersbui. Zes kilometer voor de camping de eerste lekke band van deze vakantie: een messcherp steentje snijdt door Loeki's voorband. Waarna Little Ranch camping een beetje buiten de bewoonde wereld blijkt te liggen, maar wel aardig naast een visvijver.
Fakenham, vrijdag 13-08 78.32 - 16.5
De dag begint rustig: we fietsen weer langs water, lekker horizontaal dus. Na eerst nog eens een fabriekscomplex te hebben gerond komen we in een parkachtig landschap. Het weer is niet zo best: het regent en blijft regenen en daarom besluiten we de route in te korten. Zo komen we terecht op een landgoeddag op Sandringham, het zomerverblijf van de Engelse koningin. Dit blijkt een groot festijn te zijn: waar wij gingen om een kop koffie te drinken komen we terecht in een groot festijn met veel tenten die erg veel mensen en nog meer goederen droog moeten houden. Er is van alles te doen: wedstrijden houtsculpturen maken met motorzagen, boogschieten, verkoop van knuffels, tuinbeelden, kunstbloemen, eten enzovoorts enzovoorts. We kijken onze ogen uit.
Als we hierna verder fietsen lijkt het landschap gecreëerd door Dick Francis (al zal dat wel omgekeerd zijn): stoeterijen, weilanden, paarden, trainingsbanen en erg veel fazanten.Door de verkorting van de route zijn we gedwongen een deel van het traject af te leggen op een grote weg, waarbij we in een file komen te staan voor een uitgebrande takelwagen. Met onze fietsen zijn we hier aanmerkelijk sneller voorbij dan de automobilisten, hetgeen ook wel weer de weg achter ons rustig houdt.
In een herhaling van gisteren krijg ik kort voor de camping een lekke band: ik blijk een glasscherf te hebben opgepikt. De vorig jaar in Oost-Duitsland aangeschafte band blijkt overigens wel heel snel te slijten. Vanzelfsprekend in deze regio ligt de camping op een paardenracebaan. De geneugten van de avond worden genoten in een aanpalend café en als we teruglopen naar de tent regent het nog steeds.
Norwich, zaterdag 14-08 63.69 - 14.8
Onze weg voortzettend fietsen we over een zeer modderige ex-spoordijk naar Norwich. Dit blijkt een drukke stad te zijn met een mooie camping. We delen hier de aan een lieflijk riviertje gelegen tentenweide met 1 andere tent en verwachten dat mijn gesnurk wel zal worden overstemd door de geluiden van de naburige snelweg.
Norwich, zondag 15-08 6.80 - 14.7
We slapen min of meer uit en na het ontbijt met gebakken eieren gaan we Norwich in, waar we ons inschrijven voor een stadsrondleiding. Hierop wachtend mogen we aan het einde van een dienst nog snel de St Peter Mancroft church in om het 14e-eeuws gobelin te bekijken: fantastisch, wat een rijkdom aan kleuren en motieven.Onze gids door de stad blijkt over de hele wereld te hebben gezworven, maar de trek van haar hometown bleek uiteindelijk te sterk. De rondleiding door de oude handelsstad is boeiend; we weten nu wat hoe flint kan worden toegepast in gevels en brengen een bezoek aan het verkooppunt van Colman's Musterd in de Royal Arcade. Na afloop zwerven we nog wat rond, bekijken het exterieur van het kasteel dat boven de stad uittorent, drinken wat in Murderers en eten Italiaans. De terugreis wordt gered door de GPS, anders waren we misschien nog niet bij de tent.
Bredfield, maandag 16-08 104.54 - 16.4
Het ontbijt nuttigen we nog net droog, daarna blijft het tot aan de chicken curry van het middagmaal miezeren. Dan wordt ook de route aardiger: de grotere wegen maken plaats voor smallere, bochtige en golvende weggetjes, de stevige wind hebben we grotendeels in de rug wat ons er toe brengt te besluiten door te fietsen als we om drie uur de geplande bestemming hebben bereikt. In Bredfield, kort voor Woodbridge, vinden we een mooie camping, naast de mensen die ons in Fakenham nakeken. De avond brengen we door in Castle Inn, gezeten in O.B. Bommelstoelen. Terug naar de tent wandelend genieten we van de talloze sterren aan een onbewolkte, donkere hemel.
Colchester, dinsdag 17-08 - 66.18 - 14.5De camping in Colchester is moeilijk bereikbaar door onafgebroken verkeersstromen waardoor oversteken lastig is. Omdat het even droog is doen we een wasje maar dat moet 's nachts drogen onder de tarp. Om negen uur worden de op luide toon converserende overburen op de verder heel rustige camping stil en vallen we vermoeid in slaap.
Colchester, woensdag 18-08 - 16.65 - 13.0
Uitgeslapen fietsen we onder een stralende zon naar Colchester voor een guided tour door Engelands oudste stad: een mooie tocht door een vriendelijke plaats. De VVV is zo bezorgd voor onze fietsen dat we ze op hun binnenplaatsje moeten stallen. Colchester blijkt een plaats met smalle straatjes, veel eenrichtingverkeer, vol historie en gekroond met een kasteel dat geheel is omgord door een met veel bloemen versierd park, verzorgd door een award winning gardeners team. Bij mij ontstaat nog even een spraakverwarring: Normans blijken hier geen Noormannen maar Normandiërs te zijn. Het kasteel blijkt, hoewel we ouderenkorting krijgen (het loont in Engeland om 60+ te zijn) primair te zijn ingericht voor geschiedenislessen voor kinderen. In Art Café blijkt de home made soup op , maar de rest van de lunch is prima.
Lee Valley, donderdag 19-08 120.06 - 14.9
Voor de verandering de hele dag zon. Loeki is bij vertrek al moe maar zal de langste dagroute van deze vakantie dapper uitrijden . In het eerste del van de route is wederom geen meter vlak; merkwaardigerwijze wennen we deze vakantie niet aan stijgen. In de loop van de middag steekt ook de wind weer op.
Na Cirencester wordt de route aangenamer: kilometers lange stukken over paden langs rivieren voeren ons Lee Valley in. Helaas moeten we om nog voor het donker op de camping te zijn de laatste kilometers langs een autoweg fietsen: niet ons grootste genoegen; ik kan er niet wennen dat auto's me rechts tegemoet scheuren. Overigens wordt ook het verkeer op de binnenwegen steeds drukker; deze vakantie is in dit opzicht echt anders dan de afgelopen jaren.De naar zeggen volle camping blijkt uiteindelijk nog over een plaatsje voor ons tentje te hebben. Gebakken eieren met spek moeten in het donker worden bereid, maar gelukkig beschikken wij, in tegenstelling tot onze buren, wel over licht.
Londen / Abbey Woods, vrijdag 20-8 42.43 - 13.0
Vanaf de camping vinden we snel de weg langs het kanaal en hoppend van de ene waterloop naar de andere zijn we aan de Theems zonder Londens verkeer te hebben ervaren. Hier steken we ondergronds de rivier over via de voetgangerstunnel in Greenwich waar de voor ons opgaande lift buiten gebruik blijkt te zijn. Buiten is het warm en zonnig, binnen moet ik 6 keer 99 treden omhoog en omlaag om onze fietsen en bagage boven te krijgen. Gelukkig zijn we dan dicht bij de Trafalgar Inn. Hier waren we een paar jaar geleden met de kinderen al en we herinneren ons het fantastisch uitzicht over de rivier. Prima plek voor een uitgebreide lunch dus. En bovendien op korte afstand van de camping, die intussen wat meer is aangepast voor kampeerauto's en caravans. Maar om half drie kunnen we hier prima ons tentje opslaan en kijken naar de nog immer rondhupppelende eekhoorns. En eindelijk vinden we tijd om de kaarten te schrijven die we al tijden in onze tassen laten rondrijden.
Chatham, zaterdag 21-08 55.55 - 13.1
In tegenstelling tot een aantal jaar geleden een rustige nacht. Uitgeslapen zijn we snel weer aan de oevers van de Theems. Over het algemeen is aan de gemiddelde dagsnelheid de conditie van de weg (en die van ons) af te lezen en vandaag krijgen we met alle types weg die we de afgelopen weken hebben bereden onder de wielen, vermeerderd met een grote variëteit fietsbelemmeraars: Engelands meesterwerk. We hebben er al te veel gezien onderweg maar de confrontatie van vandaag is wel heel erg. Elk punt dat als min of meer gevaarlijk wordt beschouwd wordt is voorzien van meerdere, veelal niet op (bepakte) toerfietsen berekende verkeersbelemmeraars: schouders (te smal), klaphekken (te kort) schuifhekken, tilhekken enzovoorts enzovoorts. De wegen die hierheen leiden zijn overigens vaak in zo slechte staat dat de snelheid toch al minimaal moet zijn. Oversteken van straten (we worden regelmatig van links naar rechts en terug gestuurd) moet veelal in minstens twee stappen met minimaal twee maal wachten op groen licht. "Cyclists dismount" is het vaakst voorkomend verkeersbord en zo doen we twee uur over 14 kilometer.Overigens is het eerste stuk langs de Theems wel erg mooi: leeg, verwaarloosd, industrieel maar toch met een eigen charme.
Na Rochester volgt een kilometers lange klim naar de camping. Hier worden officieel geen tenten meer toegelaten vanwege de overlast die kampeerders veroorzaakten maar voor nette fietsers wordt, na inspectie, een uitzondering gemaakt. Gelukkig zijn we waarschijnlijk oud en armzalig genoeg om door de ballotage te komen. En zo eindigt de dag om half vijf op een amper bewoonde camper/caravanopslagplaats, waar ik nog op zoek moet naar een heel klein gaatje in mijn achterband.
Canterbury, zondag 22-08 76.77 - 15.1
Vanzelfsprekend een heel rustige nacht op de bijna verlaten camping: we worden pas om 8 uur wakker. De eerste 10 kilometer zijn waarschijnlijk de snelste startkilometers uit onze historie vanwege de helling die we nu mogen afdalen. Dit wordt ruimschoots gecorrigeerd door fietsbelemmeraars, iets waar we echt genoeg van beginnen te krijgen: ze vernietigen het fietsritme. Verder door stedelijk gebied en lunch in Farmingham.Onze route is nieet echt rechtstrteeks: de 30 kilometer hemelsbreed worden er 75 en vanzelfsprekend ligt ook deze camping weer boven op een heuvel. Maar toch: ondanks de minimale douche en het ontbreken van een pub op kruipafstand: een prima plek. Loeki voelt zich niet lekker en we besluiten hier twee nachten te blijven.
Canterbury, maandag 23-08 8.28 - 12.5
Vannacht hebben we genoten van heftige wind en regen en daarom staan we pas om negen uur op. Na het bakken van de eieren en spelen met de tarp (de was moet droog) fietsen we naar Canterbury, waar de stadsrondleiding juist is vertrokken. We boeken voor de middagsessie en bekijken alvast uitgebreid de kathedraal, uiteraard met gepensioneerdenkorting.De tour door de stad wordt geleid door Mrs Simpson, een dame van ruim in de 70 schatten we in. Zowel zij als de rondleiding zijn erg aardig. Na afloop drinken we nog een bier in The Cricketers en in een van Michael Caines restaurants. In dit geval blijkt dat geen auteur maar een kok te zijn; jammer, we hadden op spannende verhalen gehoopt. De barman van de Cricketers verwijst ons bij onze terugkeer naar Thomas Beckett voor pubfood. Dat is daar inderdaad prima, inclusief Sticky Dick en Sponge. Weer terug bij de Cricketers, we zijn inmiddels bijna stamgasten, nog wat napraten met de barman en vervolgens uitbuiken op de camping.
Addinkerke, dinsdag 24-08 118.5 - 18.2
Engeland doet zijn uiterste best de indrukken van de afgelopen weken te bevestigen. Prima weer met een snoeiharde wind die we het eerste deel van de tocht in de rug hebben voert ons over fraaie kronkelende paadjes, vervolgens kilometers lang direct langs de kust (hoewel we de kustroute rijden hebben we weinig zee gezien) en daarna, met de storm vol tegen, deels over slechte wegen de kliffen van Dover op. De koffie met chocoladetaart in Sandwich, een aardig plaatsje, geeft even rust maar als ik de ferryhaven zie heb ik het helemaal gehad. Ik wil geen wind meer voelen, ik wil niet de kliffen af en weer op naar de camping om morgen weer terug te rijden. We duiken naar beneden, kopen tickets en missen door merkwaardige aanwijzingen en mijn ongeduld en onbegrip juist de boot, zodat we een bijna een uur in de stormwind op de kade onze fietsen moeten vasthouden terwijl we wachten op de volgende.
Aan de overzijde van het Kanaal worden we door dezelfde storm die ons vanmiddag tegenwerkte supersnel naar het Noorden geblazen. We besluiten door te rijden naar België en nuttigen ons avondmaal alvast bij een fietsende herbergier die ons, ondanks een gesloten keuken, tagliatelle carbonara kan voorzetten. We praten tussendoor uitgebreid over zijn en onze fietsen en vinden de bierglazen hier maar minimaal van grootte. Om 21 uur komen we in Adinkerke op de eerste Belgische camping aan, waar we nog juist voor de invallende duisternis op een ongemaaid mollenveld onze tent kunnen opzetten. Als we onder de douches staan blijken deze om 21.45 uur te worden afgesloten. hetgeen ook geldt voor de wastafels: je wordt hier blijkbaar geacht tijdig te slapen. Tandenpoetsen derhalve bij de afwasbak buiten
Gent, woensdag 25-08 111.69 - 17.7
Bij vertrek heeft Loeki weer een lekke achterband, daar leg ik nu maar een nieuwe binnenband op. Dat houdt even op maar hierna fietsen we de hele dag in vliegende vaart over grote wegen met aanliggende fietsstrook naar de Gentse camping. Blauwmeersch blijkt groot, goed voorzien van sanitair en nat. We blijken de grote tentenweide bijna voor onszelf te hebben, de buren zijn amper zichtbaar. 's Avonds weer een reprise: we eten bij het restaurant waar het enige jaren geleden ook goed toeven was; ook hier blijkt alleen het personeel veranderd. In het Bierhuis aan de Waterkant raken we in gesprek met een cultureel journalist van De Standaard. Na afloopt voert Gorby ons in het donker niet echt langs de kortste weg terug naar onze tent waar we dan ook drijfnat aankomen. En het blijft de hele nacht stortregenen.
Wichelen, donderdag 26-08 33.30 - 16.6
Wichelen, vrijdag 27-08 - -
De eerste vakantiedag dat we niet op onze fiets zitten. Een rustige en genoeglijke familiedag.
Turnhout, zaterdag 28-08 117.09 - 17
's-Hertogenbosch, zondag 29-08 60.68 - 18.5
Uitgeslapen na de heftige nachtelijke slagregens. Het blijkt hier al weken te regenen: wij hebben blijkbaar toch geluk gehad. Zoals vaker wordt het droog als we vertrekken. Dat blijft tot we Hilvarenbeek de regenbuien zien voorbijkomen terwijl we ervaringen uitwisselen met mensen die in vier jaar naar Santiago zijn gefietst, ook onze manier om lange routes zonder haast af te leggen.Net voor het losbarsten van een paar enorme buien zijn we thuis. Uitpakken, nog even snel op de laatste kermisdag kaneelstokken, spekken en een wijnbal halen en dan slapen. Morgen weer werken.
Tot besluit.
Ik maak deze tekst een aantal jaren na de tocht. Merkwaardig is dat van de fietsvakanties die we hebben gemaakt deze blijkbaar de minste indruk heeft gemaakt: veel herinneringen zijn weggezakt, iets dat me niet vaak overkomt. Ik weet niet of het aan het weer lag, de wegen, het vaak drukke verkeer in stedelijke omgevingen, onze te hoog gespannen verwachtingen of aan onszelf, maar dit was niet onze beste vakantie. Ondanks het feit dat we her en der erg mooie dingen hebben gezien, aardige mensen tegenkwamen en interessante plaatsen hebben bezocht blijft toch dat ik ook in mijn oorspronkelijke aantekeningen weinig enthousiasme en veel, minder positieve, opmerkingen over hellingen en andere negatieve aspecten heb genoteerd. Jammer, maar dit deel van de Noordzee Fietsroute is voor ons niet het meest aansprekende.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten