Polen, Litouwen en een stukje Zweden (2014)

Polen, Litouwen en een stukje Zweden (2014)

   

Donderdag 10 juli 

Het is broeierig warm als we uit 's-Hertogenbosch vertrekken op weg naar onze familiale en bijna traditionele avondmaaltijd in Amsterdam. Dat is als immer gezellig en als we daarna ruim op tijd op het station aankomen blijken we niet de enige (fiets)reizigers). De trein naar het Oosten arriveert erg laat maar onze ruime coupe doet ons dat snel vergeten. Alhoewel: in Utrecht loopt de vertraging op tot 104 minuten. Onze meegenomen voorraden raken zo wel snel op en in Emmerich voer ik mijn eerste gesprek in het Pools in een bestelling bij onze wagenvoerder.

Vrijdag 11 juli   Poznan   22.75 - 12.3

Vroeg gewekt door hetzelfde gezelschap dat om 1 uur vannacht luid lachend en pratend aan boord kwam. Sommige mensen hebben duidelijk minder behoefte aan slaap dan wij. Wel prettig: we rijden weer op tijd; ergens hebben we vannacht anderhalf uur achterstand ingelopen.
Aangekomen in Poznan kijken we op van het drukke verkeer, maar gelukkig is het ook hier de gewoonte om op de bijna lege trottoirs te fietsen als de hier en daar aanwezige fietspaden verdwijnen. De camping is goed te vinden en om half elf is onze slaapplaats ingericht. 
Na een vroege lunch vertrekken we naar het Dom-Insel waar we vanzelfsprekend de Dom, inclusief beeld van de vorige, Poolse paus, en aanwezige oud- en nieuwbouw bekijken. 
In het centrum laten we op een terras de passanten aan ons voorbij trekken. We eten wat, bekijken wat mooie kerken, heel barok, slenteren door een aangename binnentuin, beluisteren een gitarist en om 10 uur slapen we als roosjes. Polen lijkt een aangenaam land om te vertoeven.

Zaterdag 12 juli   Poznan   25.08 - 14.0

We verlaten na uitgeslapen te zijn snel de camping om tijdig het toeristisch hoogtepunt van Poznan te zien: twee vechtende bokken die klokslag 12 uur uit de toren van het stadhuis verschijnen: een gebeurtenis die erg veel kijkers trekt. 
De aanvangstijd van het orgelconcert in de Stanislauskerk is zo gepland dat dit hierop nauwkeurig aansluit. Later op de middag slenteren we wat door de stad, laten ons verrassen door onverwachte hoekjes en kopen kersen op een overdekte markt. Als we die in een parkje wegsnoepen raken we in 'gesprek' met een niet geheel nuchtere Pool zonder vrouw, kinderen en geld.
We raken de man kwijt door naar het station te fietsen om daar kaartjes te kopen voor de trein naar Torun morgen: dat traject is redelijk saai en we winnen zo wat tijd die we toeristisch kunnen doorbrengen. Mijn Pools is nog steeds niet best maar gelukkig heb ik thuis al een soort bestelformulier gemaakt dat ik kan laten zien als de conversatie voor zowel de lokettiste als voor mij onbegrijpelijk wordt. 
Terug op de camping heeft een Deens gezin met twee continue pratende dochtertjes hun haringen bijna in onze tent gezet. Het gebeurt vaker en ik blijf het een merkwaardig verschijnsel vinden, mensen zo dicht op elkaar bij voldoende ruimte.
Bij het avondeten komen we tot de conclusie dat we Poznan een aardige stad vinden waarvan we denken in anderhalve dag de meest belangrijke bezienswaardigheden wel te hebben gezien.

Zondag 13 juli   Torun   11.48 - 12.7

Na stevige buien in de nacht en dus een natte tent kunnen we wel droog ontbijten. Op weg naar het station zijn de eerder drukke straten nu leeg. De lift op het nieuwe stationsdeel is gelukkig zo groot dat onze fietsen er nu wel inpassen. Aangekomen op het perron wordt iets omgeroepen over trein richting Torun, denken we, maar wat? Bij toeval ontdekken we later dat onze trein op een ander perron dan aangekondigd achter een andere trein is geparkeerd; de buitendeuren van de bagagewagen zijn dichtgeschroefd zodat we onze fietsen door een net te nauwe doorgang moeten persen. Gelukkig hebben we ruim tijd: met een kwartier vertraging worden we onder luid getoeter naar het Noorden vervoerd. En net als eerder komen we precies op tijd aan; we leren snel relatieveren hier! De conducteur geeft ons ruim de gelegenheid onze zaken naar buiten te wurmen en via de invalidenuitgang vermijden we op het station veel trappen. 

Op de camping hebben we een ruime keuze op een leeg veld: altijd lastig ;=). Na een snelle lunch naar het centrum van Torun: mooie, grote gebouwen, ommuurd en veel kerken met biddende en op de grond knielende gelovigen en volledig ingericht op toerisme. Toch niet onaangenaam. De Hanze fietsroute lijkt zich hier voort te zetten: veel baksteen en gevels met fraai stucwerk. 
Voor het avondmaal kiezen we een Pools gerecht: pierogi, een soort gevulde deeglapjes. Lekker! En we verbazen ons erover dat, ondanks de in feite geringe afstand van thuis, het leven hier zo anders is dan bij ons. Dat zorgt in ieder geval voor een prima vakantiegevoel.

Maandag 14 juli   Bachotek   100.5 - 15

Vanwege de warmte tijdig opgestaan. In Torun scoren we anti-mug ("zoem-zoem" maakt duidelijk wat ik bedoel) en later in een supermarkt een fel-rood spaans kinderpetje ter vervanging van mijn trouwe grijze die ergens is blijven liggen; niet de eerste pet die ik zo kwijtraak. Het duurt even voor we Torun achter ons hebben gelaten maar daarna toeren we door een golvend, open landschap. Mooi, afwisselend en met veel onkruidbloemen langs de kant van de weg. Merkwaardig zijn ook de akkers waar tussen het graan de oogst van vorig jaar nog ruim opschiet. De kerkjes die we onderweg willen bezichtigen zijn alle of totaal afgesloten of slechts deels geopend. Geen orgels dus.
We lunchen (pizza vegetaria) in Golub Dobrzyn aan de rand van een mooi, open plein, volledig omgord door geparkeerde auto's. 
Het nu volgend wegdeel is erg slecht: ruim 10 kilometer zandpad, voor een groot deel los zand. Daarna een stuk asfalt door een fraai landschap; we kunnen nu om ons heen kijken in plaats van naar de volgende meters voor ons voorwiel. Het glooien van de weg wordt steeds meer golven, omhoog en omlaag en het laatste stuk verharde weg voert over een drukke weg met veel, hard rijdend verkeer.  Waarschijnlijk wordt dit de meest ongezonde vakantie ooit: bijna alle auto's zijn oud tot zeer oud en onderhoud heeft klaarblijkelijk niet de primaire belangstelling van de eigenaren: ze stinken allemaal verschrikkelijk. 
De afslag naar de camping lijkt ons rust te bieden, maar het losse zand doet Loeki's kaarsje volledig opbranden. De laatste kilometers naar de eindbestemming slaat de kramp genadeloos toe en strompelend bereiken we ons doel. Zo komen we om half zeven aan op de camping. Hier moeten we voor de enige keer in Polen apart douchemuntjes kopen, die bijna 2 (in plaats van de beloofde 10) minuten warm water leveren. Onze buurman is pas gerustgesteld als we hem duidelijk maken dat we slechts een nacht blijven; zijn caravan kan morgen echt wel weg.
 

Dinsdag 15 juli   Ilawa   48.67 - 14.9

We haasten ons niet met vertrekken: mijn GPS ligt nog op te laden in de receptie die pas om 9.15 uur zou openen. Weer een mooie route, weer voor een aanzienlijk deel onverhard. Lastig is dat door het warme droge weer van de afgelopen weken de bovenlaag volkomen rul is geworden en dat drukt het tempo aanzienlijk. We zien nu meer meren en omdat die aarde ergens moet blijven ook vanaf verschillende hoogtes.

We besluiten zoals we eigenlijk altijd doen een wegafzetting te negeren en komen zo voor een brug in aanbouw te staan. Gelukkig wil een sterke bouwvakker ons wel even naar de overzijde helpen.
In Nowe Miasto Lubawskie werken we cola weg om ons vochtverlies te beperken; we nemen drie tot 4 liter vocht per dag in. De temperatuur is voortdurend rond de 30 graden, waar vooral Loeki erg aan moet wennen; ze wordt gegrepen door de hitte en we besluiten vroeg te stoppen. 
Als om drie uur onze tent staat begint het te regenen op onze parkachtige camping. Vandaag zijn de douchekoppen wel heel maar niet aanstuurbaar; we eindigen met een natte kledingkast. Gelukkig wordt het snel droog en warm en droogt de was zienderogen. In de stad is de als bijzonder aangemerkte kerk gesloten zodat we, niet voor de eerste keer, op een terras eindigen, nu te midden van heel veel flats. Geen wonder dat we zoveel betonfabrieken passeren.

Ilawa beschikt wel over een meer in het centrum van de stad waarlangs een boulevard is aangelegd en waarover het goed flaneren is.
Mooie namen passeren ons vandaag: begrafenisondernemening Hades, deurenfabriek Sesam en het kopje waaronder de schoonmaker in het sanitairgebouw zijn paraaf moet plaatsen: podpis.

Woensdag 16 juli   Ostroda   47.24 - 13.1

Het lijkt haast saai, maar is dat niet: het landschap wijzigt zich niet maar blijft mooi, glooiend en de wegen plooien zich daarnaar. Het zand op de officiële fietspaden blijft rul en we rijden langs meren en akkers en door bossen. We lunchen vandaag later, omdat we dan pas een sklep vinden die ons kan bevoorraden, aan de rand van een bos met voor ons bloeiende weilanden en daarachter een nieuwe bosrand waaruit elk ogenblik Orks te voorschijn lijken te kunnen komen. Drie buizerds zweven boven ons hoofd en op hun krijsen na is het is volkomen stil. 
Al snel  bereiken we daarna de met Europees geld aangelegde camping van Ostroda: afgebakende plaatsen en alles nieuw en schoon; nieuw personeel wordt blaffend ingewerkt. 

De historische stad zelf is niet bijzonder boeiend maar we zijn niet ontevreden: 1 open kerk, 1 gesloten kerk, 1 Teutoonse burcht, 3 vriendelijke meisjes bij de VVV en een 1 aangename boulevard langs het meer. 
Terug op de camping praten we na met een Duits echtpaar dat 95 km over zandpaden heeft gefietst en daar nu volledig genoeg van heeft. Zoals elke avond sluiten we rond 10 uur de ogen.

Donderdag 17 juli   Olsztyn   57.91 - 13.5

 Vanmorgen de tent uitgebrand. Vroeg weg dus maar 2 uur later zijn we pas 15 km verder.
De eerste kilometers weg zijn prima maar daarna komen we terecht op wegen waar we moeten kiezen uit los zand van meer dan 10 cm diep of hobbelkeien, vergeleken waarbij de Paddenstraat een geasfalteerde snelweg is. Ik krijg steeds meer respect voor de samenstellers van routeboekjes; misschien was ik wat te enthousiast in het uitzoeken van kleine binnenwegen ... Uiteindelijk geven we de strijd op en rijden verder over een grote weg. Druk, maar wel een verademing; eindelijk even tempo, ook al vormen de uitlaatgassen een wolkje om ons heen om die verademing soms adembenemend te maken. 
Aan het einde bevinden we ons in het Poolse Lourdes, Gietrzwald, waar in 1877 Maria aan twee jonge meisjes verschenen is. We lunchen in de tuinen rond de kerk omdat we nog niet naar binnen kunnen: er is een dienst. Eenmaal wel binnen wordt ik door een enthousiast persoon letterlijk bij de arm genomen om velerlei details van de kerk vast te leggen. 
Onze omleiding valt positief uit: we vermijden veel slechte bospaden, passeren veel meer meren en stukken met glooiende akkers. Erg mooi landschap. 
In Olsztyn bestaat de uitgezochte camping niet meer, sterker nog, volgens mensen ter plaatse is er geen camping meer in de verre omgeving. Garmin, Archie en ik denken daar anders over en zo eindigen we bij de Pirat, een hotel/restaurant dat bovendien  campingfaciliteiten biedt. Tijdens het opzetten van de tent barst een regenbui los die we vanonder een parasol gadeslaan. Eenmaal droog ligt in het toiletdeel iemand te slapen; we vonden het daar al zo donker met al die gesloten gordijnen.

Vrijdag 18 juli   Reszel   70.8 - 14.3

En nog een warme ochtend (en later: dag). We besluiten onze route aan te passen en voor grotere wegen te kiezen die overigens erg leeg zullen blijken te zijn.. Het verkeer in deze regio is absoluut niet druk en rijdt erg rustig. De meren blijven komen, het landschap blijft betoverend mooi. De akkers zijn hier groter en beter verzorgd dan een paar dagen geleden, we komen in een andere regio. Al trappelend filosoferen we een beetje: elke vakantie zijn er dagen dat je op een helling denkt: dadelijk naar beneden. En andere dagen komt daar dan direct achteraan: en daarna weer omhoog.. 

We lunchen in Jezoriany waar een restaurant met zijn terras eenvoudigweg de hele straat blokkeert: het was toch al eenrichtingsverkeer. De weg hierna blijft erg rustig maar omdat er geen campings in de regio zijn besluiten we naar de grootste plaats in de omgeving te fietsen: Reszel. Hier kunnen we terecht in een pensjonat. Reszel is een aangename plaats: grote kerk, grote burcht, grote huizen, voor een aanzienlijk deel ommuurd en voorzien van een strak, geometrisch stratenplan. 's-Avonds  bekijken we Engelstalig TV-nieuws en vernemen zo van de neergeschoten Boeing in de Oekraïne.

Zaterdag 19 juli   Gizycko   64.09 - 14.9

Na een uitgebreid ontbijt, inclusief roerei in veel roomboter, vertrekken we uit ons prima pensjonat, richting Swieta Lipka Sanktuarium, ons tweede heiligdom in drie dagen, bestaande uit een gans grote kerk op een nog veel groter terrein, met velerlei voorzieningen en busladingen pelgrims. Juist als we aankomen is er een concert: 2 zangers uit de Oekraïne, begeleid door het grote orgel. Erg mooi en het orgel is werkelijk te gek: bladgoud alom, veel bewegende sterren, klepelende belletjes, draaiende bazuinen, bungelende engelen enzovoorts. Al met al een indrukwekkende gebeurtenis. Als we weggaan vergeet Loeki haar stuurtas; als ze die even later terugvindt sla ik een kruisteken, tot grote hilariteit van een van de vele biechtvaders. 
Hierna heuvelend naar de Wolfsschanze, Hitlers verblijf van 1941 tot 1944. Erg veel opgeblazen bunkers, waarvan je je afvraagt hoe ze die ooit opgeblazen hebben gekregen: de bunker van Hitler zelf had een dak van 6,5 meter beton. Merkwaardig genoeg maakt een en ander op ons nu meer de indruk van rotsen in een parkachtig landschap. Met ruim voldoende commerciële uitbaters: met scherp schieten met een Duits machinegeweer, rondgereden worden in Wehrmacht voertuigen door personeel in bijpassend uniform etcetera. 
Op weg naar de camping fietsen we hierna over een keienweg die waarschijnlijk in dezelfde periode is aangelegd: 8 kilometer stabiel hobbelen. Wel door een schitterend landschap. Daarna een stuk geasfalteerde weg waar de oude Poolse voertuigen, voor zover ze een uitlaat hebben, voortdurend zwarte rook uitstoten. We zijn wel blij met de grote, volwassen bomen langs bijna alle wegen: het is al dagen lang warmer dan 30 graden en hun schaduw werkt erg verkoelend.  
We besluiten niet in de stad zelf te kamperen maar een paar kilometer ervoor, aan een meer. Hotel Elixer biedt ons in ruil voor 114 zloty 2 nachten een ruime kampeerplek. 
Bij het avondeten is de enige nog voorradige vis wat groot uitgevallen: beiden krijgen we zo'n 30 centimeter hecht voorgezet. Al pratend komen we in ieder geval tot twee conclusies:  waterscooters lijken ons compleet asociaal: plezier voor zeer weinigen en een hels lawaai voor verder iedereen. En Oost-Polen moet ontzettend hoog liggen gezien de hoogtemeters die we maken. Geen klagen overigens: het is hier erg mooi fietsen op al die langzaam oplopende hellingen. 

Zondag 20 juli   Gyzycko   14.73 - 15.2

Onze tarp houdt de zonnewarmte even tegen maar uiteindelijk schroeien we toch de tent uit. De broodjes van gisteren zijn nog net geschikt voor het ontbijt. We zwemmen wat en maken gebruik van de wasmachine, waarbij de beveiligingsvertraging alvorens de deur te kunnen openen voor enige verwarring zorgt: de Poolse handleiding is ons niet echt duidelijk. Als de waterscooters opnieuw beginnen te brullen vertrekken we voor boodschappen. 
Om de stad in te kunnen moeten we een brug over. Na een kwartier wachten begint het te regenen en schuilen we op een overdekt terras. Dit water vormt de hoofdverbinding tussen twee meren en laat 2 keer per uur 20 minuten scheepvaart door. 
De lokale bevolking heeft een alternatief gevonden en steekt nu het kanaal over via de spoorbrug. Wij ook dus. De stad zelf is niet zo boeiend, al mag ik in een kerk van de bloemist wel snel het orgel fotograferen, dus doen we alleen boodschappen. De schrik slaat toe als plots onze boodschappenkar met mijn stuurtas waarin al onze papieren zitten weg is. Ik ren terug naar binnen maar zie geen kar met tas. Eenmaal terug buiten blijkt dat de kar eenvoudigweg de helling te zijn afgerold. 
We bekijken een tijdje de botenparade en gaan daarna terug naar de camping waar we na het eten langzaam de zon boven het nu rustige meer zien wegzakken. Al vragen we ons wel af waarom die bever niet even is doorgegaan met het doorknagen van de boom.

Maandag 21 juli   Goldap  74.61 - 15.0

Lekker koele kaas uit de koelkast, iets heel anders dan de veelvormige smeltvormen van de laatste dagen. We overleggen even of we de oorspronkelijke route zullen aanpassen en verder het binnenland in zullen rijden maar gezien de tijd lijkt dat niet verstandig. We maken veel minder kilometers dan gepland (later op de middag merk ik dat ik ons in de berekeningen een week tekort heb gedaan ...). Ook vandaag een mooie en afwisselende tocht. De dorpjes rijgen zich aaneen (veelal zo klein dat in de dorpen alle huizen een individueel nummer hebben in plaats van een straatnaam met nummer), een mooie afwisseling van bos, akkers en meren en aangename heuveltjes. Alleen het wegdek: slecht, slechter, slechtst en allerslechtst. We zoeken weliswaar verharde wegen maar daar zijn er hier toch minder van dan gedacht. Pas achteraf aardig. 
We krijgen wel steeds meer bewondering voor het improvisatievermogen van de mensen hier: overal is een oplossing voor: wordt er een weg aangelegd uitsluitend voor snelverkeer? Geen nood, dan creëren we zelf een alternatief, ook al kun je daar met je voortas vastlopen en een lelijke val maken. Geen versnelling op de fiets? Dan lopen we zo'n heuvel toch gewoon op.  En al die oude auto's kunnen toch ook alleen blijven rijden dankzij veel geknutsel? Voor ons is dit een heel andere wereld, met aanvankelijk afstandelijke, maar later erg hartelijke bewoners. 
Ook Goldap is een plaats zonder echte bezienswaardigheden (weer een te beklimmen watertoren, ditmaal met restaurant, weer een gesloten grote kerk, weer veel flatgebouwen), maar beschikt wel over een park met een met wijnranken begroeid terras waar je een sleutel krijgt als je van het toilet gebruik wilt maken en waar je grote familiezakken chips kunt krijgen, die wij dan samen in heel korte tijd leegeten. Vanzelfsprekend met dille. En ernaast een openbaar fitnesspark. 
Op de camping, een grasveld bij een restaurant waar verder niemand is, proberen we een gesprek te voren met een Russische John, die zijn naam overigens kreeg uit respect voor een gesneuvelde Amerikaanse soldaat in W-II, waarbij we zijn 25-jarige fiets met uitsluitend originele onderdelen, tot aan de originele banden toe zegt hij, uitgebreid bekijken.

Dinsdag 22 juli   Pavistytis   66.03 - 14.4

We ons vergist te hebben in de camping: de echte camping ligt iets verder weg. Maar deze locatie zonder voorzieningen vraagt wel de hoofdprijs: 46 zloty, exclusief 2 maal 8 zloty voor douchen. En dat alles zonder bonnetje, heel ongebruikelijk hier. 
Daarna op weg, om 9 uur is het al 24 graden. Dit stuk van de route is even mooi als we gewend zijn. Polen barst werkelijk van de ooievaars: om de honderd meter lijkt er wel een nest te zijnen vanmorgen hangen er zo'n 20 in een termiekbel boven ons hoofd. Vandaag een stevige tegenwind, die gelukkig wel voor enige verkoeling zorgt: de bomen langs de kant van de weg verdwijnen langzamerhand.  
Voor ons opmerkelijk is een oorlogskerkhof waar Russische en Duitse soldaten op hetzelfde kerkhof worden herdacht voor hun heldendaden in de Eerste Wereldoorlog.
We lunchen bij een drielandenpunt waar we voor 2 zloty heen mogen wandelen; we geven de uitbater maar vijf zloty om onze bepakte fietsen in de gaten te houden. Een bord ter plaatse verbied ons uitdrukkelijk het Russische deel te betreden. Wederom met Europees geld wordt hier een attractie gebouwd. 
Rond drie uur belanden we in Litouwen en alles verandert: de wegen zijn plotsklaps goed, de bermen breed gemaaid, de erven aangeharkt en de auto's decennia jonger. Camping Pusele accepteert gelukkig zloty's. Aan een groot meer slaan we onze tent op onder  de dennenbomen, het restaurantje tapt prima bier en op de camping zelf is iemand volledig los gegaan met het vervaardigen van beesten, poppen, auto's enzovoorts enzovoort uit oude aan elkaar gelaste machineonderdelen. In een metalen everzwijn zien we zelfs twee maal een tandwielenset van een derailleur. De grens met Rusland was tot 2003 pas daar waar het water van het meer het land raakt, maar T-mobile denkt echt dat we in Rusland zitten. Geen internet meer. We willen in Vitytis geld tappen, maar dat is in dit dorp met ongeveer 10 huizen en verder zonder voorzieningen niet mogelijk. Gelukkig is er wel een winkeltje waar we ons zloty-gewijs kunnen voorzien van de noodzakelijke ingrediënten voor onze maaltijden. 
De winters moeten hier lang en saai zijn gezien de enorme hoeveelheid verwerkt metaal maar de opzet van de camping is prima: ruim, goed voorzien van stookplaatsen voor barbecues, hutjes en mooie houten huisjes. De uitvoering laat misschien iets te wensen over: het sanitair wordt niet bijgehouden en afwassen is daar verboden zonder dat er een alternatief voorhanden is. Maar het totale verbod op muziek maakt veel goed! 's-Avonds kijken we heel lang naar een rode hemel, waarna we een stille nacht inglijden.

Woensdag 23 juli   Pavistytis  0 - 0

We zijn gisteren in een andere tijdzone aangekomen en worden nu om half elf lokale tijd wakker: reden om een extra dagje te blijven. Luieren, lezen zwemmen, eten in het restaurant en later een wandelingetje over de ruime camping, nog eens genieten van een ondergaande zon. En dan is de dag weer om.

Donderdag 24 juli   Jurbakas   104 - 16.2 

  
Het landschap verandert vandaag binnen 15 kilometer. De heuvels verdwijnen en maken plaats voor een bijna horizontale vlakte, de kleine akkers worden onafzienbare velden. Een heel andere wereld. In Kybertai moeten we even zoeken naar een geldautomaat (de dames aan wie ik dit vraag denken dat ik een wisselkantoor zoek en willen ons 30 kilometer laten omfietsen) maar eindelijk beschikken we over voldoende lita's om inkopen te doen. 
In Sakiai heeft een plaatselijk kunstenaar enorme beelden gemaakt van beton en gips met als grootste een paard van een meter of zes hoog: Prano Sedereviciaus. 
We stormen werkelijk vooruit tot aan de laatste afslag naar Jurbarkas: 12 kilometer werkelijk onvoorstelbaar slechte weg met wasbordribbels  die op sommige plaatsen 15 cm hoog zijn. Aan het einde van de weg zijn we te moe om daar nog een foto van te maken. Passerende auto's rijden hier zo hard mogelijk overheen, meters stof opwerpend. Als onderbreking tijdens deze ellendige verbinding een discussie met iemand die ons uitlegt welke de Slavische talen zijn (denk ik; Loeki denkt dat hij vertelt welke talen hij allemaal spreekt). 
Roadkill van vandaag: een dode bever, een dode vos en en dode kat. 
In Jurbarkas nemen we onze intrek in de laatst beschikbare kamer van het gelijknamig hotel, een kamer en suite met groot balkon en uitzicht over het rivierdal. Fantastisch mooi. Bovendien een TV, veel groter dan we thuis hebben. Het pand zelf doet ons wel denken aan Prora. 
Na het douchen belanden we tijdens het eten aan tafel bij twee dames van wie er een in Duitsland woont en de ander daar werkt. Deze laatste vertelt ons dat ze feitelijk onderwijzeres is maar nu als particulier verzorgster in Duitsland werkt bij een 92-jarige. Van de beroepsbevolking van Jurbarkas werkt volgens haar ongeveer een derde deel in het buitenland; een heel netwerk van minibussen verzorgt het vervoer van Poolse werknemers van huisdeur naar werk.  Bij het afscheid krijgen we beiden een onbespoten appeltje uit haar volkstuin. Overigens is het eten hier prima, het bier lauw en de bediening Oost-Europees in de clichématige betekenis van het woord. Maar we vermaken ons er prima mee.

Vrijdag 25 juli  Pagegiai  69.57 - 17.7

Prima geslapen bij een blazende ventilator. 's Nachts even naar de fraaie sterrenhemel gekeken vanaf het balkon: de sterren zijn bijna aaibaar. Bij het ontbijt maken we een praatje met Belgische wielrenners die door Belarus fietsten. Ze leggen wat grotere afstanden af dan wij: minimaal 150 km per dag, hetgeen ze zelf overigens ook wel zwaar vinden. Daar moeten wij maar even niet aan denken! Het eerste stuk van de route van vandaag is aardig: een kleinschalig landschap; steeds lijken de oudere gebouwen relieken uit de tijd dat deze regio Duits was, vooral de grotere gebouwen als boerderijen en stations, al dan niet meer aan een spoorlijn gelegen.  Voor wat caches wijken we even af van de hoofdweg en fietsen zo door een aardig dorpje: het loont om zo nu en dan eens uit te wijken. Daarna eindeloos rechtdoor onder een brandende zon zonder enige schaduw. Lunch daarom in een groot bushok; de hier wachtende mensen zien we later in Pagegai terug als we boodschappen doen, wat een blik van herkenning oplevert. 
De long, unwinding road continues.  Even verder zien we een bord dat we een camping naderen, hetgeen ons blij verrast. 
Deze camping is een groot grasveld naast een locatie die zich richt op kamerverhurende en restauratieve activiteiten en wordt geleid door iemand die werkelijk dol moet zijn op bloemen. Erg mooi. Het enige meisje dat Engels spreekt helpt ons de hele avond verder. Voorzieningen zijn er niet en er moet worden geïmproviseerd. Douchen kost 20 lita's per persoon en geschiedt in een lege 10-persoons kamer, het drinkwater moet uit de restaurantkeuken komen maar de kampeerkosten zijn nihil: we staan gratis. We besluiten onze eigen blikken vanavond niet aan te spreken en gebruik te maken van de aangeboden faciliteiten, daarbij even opgehouden door een Duits echtpaar met dochter. Hun tent komt ondanks alle beschikbare ruimte wel erg dicht bij die van ons te staan en dat geeft een binding. Uiteindelijk zitten we dan ook samen aan tafel en wisselen we gegevens uit: zij maken onze reis in omgekeerde richting. Al met al een gezellige avond met misschien iets te veel alcohol? We slapen in ieder geval goed.

Zaterdag 26 juli   Vente   61.68 - 18.1

Op aanwijzing van onze buren besluiten we niet naar Nida te gaan maar aan de landzijde van het haft te blijven. We fietsen met wind mee door een landschap dat ons zo nu en dan aan Zeeuws Vlaanderen doet denken. Het is zo warm dat het smeltend asfalt aan onze banden blijft kleven; verrassend is ook dat we zelfs echt warme sinaasappellimonade lekker vinden om te drinken onder deze omstandigheden. Zoet is goed, in ieder geval lekkerder dan warm water. 

Om 1 uur zijn we op de 2-sterren camping, gezien het weer de afgelopen weken een verschroeid grasveld.We kunnen onze tent opzetten aan de rand en krijgen zo, behalve schaduw in de middag, een prachtig uitzicht over water en het land aan de overzijde, bijna recht tegenover Nida. 
 
We willen de was doen maar ons wordt duidelijk gemaakt dat we dat, gezien het ontbreken van faciliteiten voor (af)was, gescheiden zullen moeten doen: Loeki bij de  Dames en ik in de Heren-afdeling. We denken daar zelf anders over. Hierna wat zwemmen (je moet hier erg ver het water inlopen om je knieën los van de bodem te krijgen) en daarna inkopen bij de kleinste supermarkt tot nu toe. Ongelooflijk hoeveel spullen er op 10 vierkante meter kunnen worden opgeborgen. We blijven hier twee nachten en de folder van de camping biedt een keur aan vaartochten. Die helaas geen van allen doorgaan vanwege gebrek aan klandizie. Ons lijkt ook het omgekeerde het geval.

Zondag 27 juli   Vente   0 - 0

Vandaag doen we helemaal niets. De temperatuur loopt op naar 40 graden in de zon dus daar blijven we uit. We lezen veel en vallen regelmatig in de schaduw in slaap. We doen ook geen boodschappen. Ik controleer even alle bouten en moeren van onze fietsen, hetgeen ook nodig blijkt, en besluit me verder niet meer te bewegen: trapped in Lituania. Als het iets koeler wordt nuttigen we een avondmaaltijd, een prima visschotel, in het restaurant en vallen daarna gewoon in slaap.

Maandag 28 juli   Giruliai   72.48 - 16.6

We zitten, in verband met de warmte, al om half acht op de fiets: heerlijk koel. Onze meningen over het landschap zijn verdeeld: Loeki vindt het landschap, wat bosschages en omzoomde akkers aan beide zijden van de weg wat saai, ik mag het graag zien. Het laatste stuk naar Klaipeda rijden we over de A 212, een 4-baans weg waar het verkeer ons ruim baan geeft. 
Eenmaal aangekomen in de stad blijkt deze te zijn onderverdeeld een aantal wijken, van elkaar gescheiden door grote, drukke wegen. Fietsers wordt het leven niet altijd eenvoudig gemaakt: voor voetgangers en ons zijn onderdoorgangen aangebracht met hoge trappen. Niet echt handig voor bepakte fietsers. Ik wil snel onze voorraad cash geld aanvullen en vind een automaat waar geen mensen bij staan. Eenmaal buiten vind ik de biljetten groter dan we gewend zijn en dan begrijp ik plots de tekst op de geldmachine: ik heb ruim Euro's getapt. Wisselen heeft niet veel zin: de rijen voor de loketten zijn meters lang en daarom nog maar eens naar binnen, nu naar een andere automaat. 
De camping  ligt erg mooi: een dennenbos met hoge bomen, schaduw dus, en prima geoutilleerd (wederom met Europees geld). Zo zijn er een volledig ingerichte keuken, een eetzaal waar we binnen eten zonder de duizenden wespen die het buitenleven bemoeilijken en prima sanitair. Zoals al eerder opgemerkt heb ik ergens een week te kort gerekend die we nu over hebben. We kunnen niet eerder oversteken naar Zweden, dan we hebben geboekt, alle boten zijn vol en daarom gaan we overmorgen alsnog naar Nida: ik wil erg graag het zomerhuis van Thomas Mann bezoeken.

Dinsdag 29 juli   Giruliai   21.94 - 15.1

Campings zijn hier 24 uur per dag open, hetgeen kan resulteren in kampeerders die om drie uur in de nacht luid communicerend bij het licht van autolampen tenten opbouwen. Vanmorgen uitgeslapen dus en daarna verder wakker worden op het strand: een mooi zandstrand op loopafstand van de camping, ruim genoeg om alle inzittenden van de grote volle parkeerplaatsen te bergen zonder zelfs maar de indruk te maken overbevolkt te raken en voorzien van strandtenten met prima koffie. 
Later gaan we naar Klaipeda: eerst een lunch op vlonders in de haven en daarna naar het Toeristenbureau. Loeki scoort hier een magneetje voor haar verzameling en ik vervang mijn rode Spaanse petje door een Litueens geel. Vriendelijk wordt ons aangeraden met de Fast Ferry naar Nida te gaan, maar daarvoor wel vandaag tickets te kopen: het kan druk zijn.
Als we in de brandende zon naar het aangegeven kantoor zijn geslenterd is de ochtendboot inderdaad volgeboekt, maar de middagboot biedt wel plaats aan ons en onze fietsen. Er ontstaat enige onduidelijkheid als ik wil controleren of onze fietsen inderdaad geboekt zijn maar onder luid gelach geven wat onhandige tekeningetjes zekerheid. 
Hierna een bezoek aan het Ambermuseum waar we ons onder meer verbazen over de in rijk amber gestoken versie van Mein Kampf in een vitrine. Omdat het museum ook een winkel is, een hele grote zelfs, kiezen we voor Loeki ter gelegenheid van ons trouwfeest een fraaie armband uit. Vanzelfsprekend is dit niet het enige verkooppunt van barnsteen in de regio; werkelijk op elke hoek en plein, in elke straat staan rijen kraampjes en zijn winkeltjes, hoewel ons in het museum verteld werd dat nieuwe barnsteen hier weinig meer wordt gevonden.  


Hierna doen we de hoogtepunten die de VVV ons heeft aangeraden: de oude haven met de Meridinas, eens opleidingsschip, nu restaurant, straatjes met oude huisjes, het plein waar het stadstheater aan ligt. Terugfietsend naar de camping zien we de gevolgen van de langdurige droogte: alle berken, en dat zijn er hier best veel, hebben uitsluitend gele en bruine bladeren en gras bestaat bijna niet meer.

Woensdag 30 juli   Nida     - 

De regen van de afgelopen nacht heeft de benauwde warmte wat verdreven.  We brengen een bezoek aan het strand, pakken onze spullen in en fietsen naar de haven. Omdat we vroeg zijn hebben we bij de lunch ruim gelegenheid  busladingen en cruiseschepen toeristen een strategisch gelegen amberwinkel te zien binnenlopen en er bepakt en beladen naar buiten komen. Wij zijn dus niet de enigen ... De ferry is een catamaran met straalaandrijving die een prachtige trip maakt langs Neringa, de landtong met de dode, niet toegankelijke duinen. 

De camping in Nida is erg compact en redelijk vol: tentkampeerders moeten eerst zelf een plekje uitzoeken rond het tennisveld en hoeven zich eerst te registreren als dat inderdaad gelukt is. Wat soms hilarische scenes oplevert van mensen die hun tentje nog net tussen de andere proberen te persen. Overigens zijn ook de plaatsen voor autobezitters, die wel een plaats krijgen toegewezen, minimaal.  Nida zelf maakt de indruk met Europees geld (dat bord hebben we de afgelopen weken honderden malen gezien) te worden omgebouwd tot een soort Scheveningen, maar dan netter, hoewel ze zelf waarschijnlijk zouden opteren voor Bergen N.H..

Donderdag 31 juli   Nida   28.48 - 12.3

Sightseeing: we bezoeken allereerst het zomerhuis van Thomas Mann: een fraai gelegen huis met vanaf de Schwiegermutterberg  het mooiste uitzicht van heel Nida. Met het geld van de Nobelprijs voor litteratuur (1929)  wordt het huis gebouwd in 1930. En verlaten in 1933 waarna Mann emigreert (vlucht) naar Kussnacht. Naast museum biedt het huis tegenwoordig ook onderdak aan het Thomas Mann Kultur Zentrum. 
Wanneer we terugfietsen (Nida is niet echt groot) belanden we onder aan een wel toegankelijk duin: 153 meter omhoog, te beklimmen met trappen. Boven een werkelijk fantastisch uitzicht over Nida en het Kurische Haff. Iets verderop is een grote zonnewijzer met velerlei voor mij onbegrijpelijke extra's geplaatst van en van waaruit je uitkijkt op de grens met Rusland;  in één blik zijn hier zowel het Kurische Haff als de Oostzee zichtbaar.  We sluiten onze trouwdag af met een avondmaaltijd in een binnentuin in een rustig deel van de haven. 
Jammer is dat mijn GPS is gesneuveld bij een val tijdens het verlaten van de ferry. De verdere route zou niet zo lastig moeten zijn, we hebben voldoende kaartmateriaal bij ons, maar zoeken van campings en caches wordt nu wel problematischer. Bovendien zijn op de GPS-kaarten alle fietsroutes ingetekend die niet op de autokaarten zijn aangegeven. Vervelend. Back in time ..

Vrijdag 1 augustus   Nida   18.25 - 16.5

Rustig dagje: we wandelen wat in het duingebied achter de camping en komen zo terug bij de zonnewijzer: nu schijnt de zon wel maar zijn we bepaald niet alleen. In de middaguren verlaat ik de camping slechts om postzegels te halen (ironischerwijze met een afbeelding van bobsleeërs terwijl hier de mussen

van het dak vallen) en om de grens met Rusland te bekijken: een echte grensovergang met slagbomen en een rijtje wachtende auto's. 
Een zo vol campingveld leidt toch tot overpeinzingen: telkens als we nieuwe kampeerders zien aankomen prijzen we ons gelukkig met ons materiaal: licht, goed doordacht geconstrueerd. En we prijzen ons gelukkig niet meer op een oprolmatje te hoeven slapen. Gisteravond waren onze Russische buren ruim twee uur bezig met het opzetten en inrichten van hun tentje, misschien ook omdat ze hun fietsen ook binnen wilden hebben. Overigens hadden ze nog meer tijd nodig om weg te komen. Ook zien we vaak gezinnen die urenlang aan het worstelen zijn met een nieuwe tent om dan de volgende ochtend weer verdwijnen. 
Tegen de tijd dat we ons avondeten willen gaan bereiden verschijnt Radko. In ruil voor bier en eten verhaalt hij ons over zijn vorige en huidige fietstocht(en): de Iron Curtain trail, vanaf de Noordkaap naar de Zwarte Zee. Hij is al 6 weken onderweg en bijna op eenderde van zijn tocht. We ruilen dromen uit: zijn droom is een tocht van Vuurland naar Groenland te befietsen, die van mij in ieder geval een deel van onze fietsplannen ooit te kunnen verwezenlijken.

Zaterdag 2 augustus   Giruliai  71.43 - 15.8

 Vroeg opgestaan en omdat ik mijn wekker niet afgezet krijg denk ik dat we niet de enigen waren die worden gewekt. En dat na een nacht waarin opnieuw duidelijk wordt dat campings die 24 uur per dag open zijn ook gedurende die hele periode gasten kunnen opnemen. Gevolg in ieder geval is dat meerdere plaatsen vroeg worden ontruimd. Fijn voor de overvolle zandbak met prima voorzieningen die tezamen de camping in Nida vormen. 

Terug naar Klaipeda waarheen een goed aangelegd fietspad ons tot in de haven leidt. De tocht is wat saai, een aanzienlijk deel leidt door bos met weinig uitzicht. Maar dat komt ook omdat je niet van het fietspad af mag: we rijden door een groot en kwetsbaar natuurreservaat, waar passerend gemotoriseerd verkeer een forse milieuheffing voor moet betalen, vernamen we in Vente. De kwetsbaarheid van de natuur wordt duidelijk als we door een geblakerd deel rijden: 4 maanden geleden brandde hier 120 hectare bos af. De brand was zo groot dat in dit gebied de noodtoestand werd afgekondigd. Wel even een verrassing dat we (heel kort) onze jassen aan moeten vanwege een buitje. 

Tegen het einde rijden we onder langs de duinen, wat toch een luchtiger indruk geeft. Om Klaipeda te bereiken moeten we met een veerboot over, waarop tot onze verwondering een bierpomp gereed staat om het dorstig publiek te laven in de paar minuten die de oversteek duurt. De camping in Giruliai is bijna verlaten en de wespen  zijn verdreven: we leren onze zegeningen waarderen. Tijd voor routinewerkzaamheden: boodschappen, wasje, koffie, koken. 

Zondag 3 augustus    Giruliai    - 

Gisteren de 1000 kilometergrens van onze vakantie overschreden. Dat geeft in ieder geval wel aan dat we ons niet haasten. Vanmorgen uitgeslapen; wat een verschil met de camping in Nida: we staan nu vrij ver achteraan op het terrein  en afgezien van het gedreun van voorbijkomende treinen is het hier doodstil. We lezen wat en zijn waarschijnlijk de enige bewoners van de camping die niet op het strand liggen. Maar als de temperatuur oploopt slepen we ons toch naar het schaduwrijk terras op het strand om daar te lunchen. 
Bestellen van voedsel met onbekende namen is heel eenvoudig: ik maak foto's van gerechten die er lekker uitzien op andere tafels en laat die aan de bar zien. Naast hilariteit  levert het zowel datgene op dat we willen eten als de naam van het gerecht. 
Moeilijk is het beschrijven van de uitwerking van de zondoorstoofde wind: de verkoelende bries uit Polen is vervangen door iets Sahara-achtigs. Hetgeen tot zwemmen noodt.
Losse opmerking: overal wordt losse rommel door iedereen keurig opgeruimd. ook in de bermen van en op de zijkant van de weg ligt nergens glas. Misschien dat het helpt dat bier hier in plastic flessen wordt aangeboden?

Maandag 4 augustus   Oostzee   28.2 - 12.1

Na onze laatste Baltische nacht brengen we onze laatste uren in Klaipeda door. Op de heenweg doen we snel wat inkopen: Maxima is hier geen koningin maar een supermarkt. We bezoeken het beeldenpark: op een enkele uitzondering na weinig inspirerende grote blokken graniet. In de oudste bar van de stad (bij navraag: ze bestaan sinds de onafhankelijkheid in 1991) eten we hun speciale gerecht: cheese fishfingers. Ietwat machtig voor een van de warmste dagen van onze vakantie. Daarna fietsen we naar de veerhaven waar we blij zijn onder een parasol te kunnen wegduiken. Aan boord zijn wij de enige fietsers en zijn blij onze eigen spanbanden bij ons te hebben om onze fietsen te kunnen vastzetten, voorzieningen die hier ontbreken. Onze hut is ruim en we installeren er ons met plezier. Bij het uitvaren van de haven vertelt een medepassagier aan de railing over zijn jeugdervaringen in dit gebied en de veranderingen van de afgelopen jaren.

Dinsdag 5 augustus   Bromölla   7.5 - 16.3

 De Baltische staten liggen letterlijk achter ons, we zijn terug in onze eigen tijdzone. Als we opstaan verwachten we een zonnige kust maar dat blijkt anders: mist en regen bieden geen uitzicht en met 17 graden is de temperatuur de helft van gisteren. Het debarkeren is eenvoudig: niemand die enige aandacht aan ons schenkt. Daarna naar Karlshamn om Zweedse kronen te scoren. Op weg naar deze aardige stad lijken de fietspaden beken, waardoor het regenwater kolkend naar beneden stort. En daarna volgt de zoektocht naar het vervolgtraject: we maken erg veel kilometers zonder verder te komen: letterlijk alle doorgaande wegen eindigen uiteindelijk in de drukke E22, de snelweg naar ons einddoel Malmö.  Na veel omzwervingen besluiten we een deel van ons traject over de vluchtstrook van deze weg te fietsen maar dan hebben we geluk: er is een nieuw deel van de E22 in aanleg (hierdoor is de bestaande fietsroute van Karlshamn naar het westen verdwenen) maar dit deel wordt pas in december opgeleverd. En zo kunnen we 30 meter uit elkaar over nieuw asfalt rijden, elk op een eigen rijbaan. Bovendien wordt het droog. 
Als het nieuwe asfalt plaatsmaakt voor stenen kunnen we in Norje terugkomen op de oorspronkelijke fietsroute. Hier lunchen we in de tuin van een combinatie van in ieder geval een VVV, een gemeenschapshuis en een museum. We verwachten even later wat problemen om door Solvesberg te komen maar een vriendelijke oud-leraar leidt ons onder begeleidend commentaar langs toeristische hoogtepunten op weg naar Bromölla, een andere route dan wij zelf hebben gepland maar och .. We zetten de tent op, vallen in slaap en als we wakker worden gaan we naar de bewoonde wereld voor pizza en bezichtiging van enkele lokale kunstwerken. Teruggekeerd maken we een korte wandeling langs de goed verzorgde oevers van het meer waarna onze eerste nacht in Zweden begint.

Woensdag 6 augustus   Osbyholm Ringsjöstrand   85.10 - 15.9 

Vanmorgen voor het eerst een natte tent maar eenmaal opgestaan begint de zon te schijnen. We vertrekken om het beroemde kerkje van Gualöv te bekijken maar vanzelfsprekend is deze toeristische attractie gesloten. Daarna een mooie tocht door de groentetuin van Zweden: grote akkers met andijvie, bloemkool enzovoorts, een en ander wel langs lange rechtdoorgaande wegen.Jlungby heeft een prachtig kasteel met het groenste water in de gracht dat we ooit zagen. 

In Ahus vind ik mijn enige Zweedse cache omdat we daar bijna bovenop zitten tijdens onze ochtendkoffie; mijn overzichtskaart van landen waarin ik caches heb gevonden wordt nu in ieder geval uitgebreid....  

Na de lunch op het kerkterrein in Everöd verandert het landschap totaal: we gaan een flink stuk omhoog en het lijkt alsof we daarna op de eerste verdieping uitstappen: het landschap bestaat nu uit bos en weilanden, de wegen golven en gaan niet langer eindeloos rechtdoor. Een mooi plateau waar de dorpjes op regelmatige afstand van elkaar in het landschap zijn gestrooid. Afgedaald naar Hörby komen we juist voor sluitingstijd bij de VVV aan om ons de weg naar de camping te laten duiden; zonder GPS zijn Toeristeninformatiebureaus erg handig. 

De grote camping hier is volledig anders dan wat we de afgelopen weken hebben meegemaakt: duur, een plaats tegenover het drukbezocht toiletgebouw, voorzien van alle denkbare faciliteiten en volledig gereglementeerd: zo mag het servicegebouw slechts zonder schoenen worden betreden, is voorgeschreven aan welke zijde de opening van de tent op de plaats moet staan, worden de stopcontacten in de keuken na 30 minuten uitgeschakeld (erg handig bij het opladen van apparatuur) en zijn per plaats 4 douchebeurten per dag toegestaan.

De eigengemaakte omelet (eieren kun je hier uitsluitend per 10 stuks kopen) smaakt gelukkig prima, ook al is dat onder begeleiding van een uiterst beroerd zingend echtpaar op het terras. En op een plaats die voor een aanzienlijk deel wordt bevolkt door Nederlanders en hun bijbehorende kinderen. We realiseren ons nu hoe rustig en stil de afgelopen weken waren.

Donderdag 7 augustus   Kopenhagen   79.30 - 15.0

Vrijwel direct aan het begin van de route gaan we terug naar de eerste verdieping: even op de tanden bijten maar daarna vele kilometers door de graanschuur van Zweden: een mooi en golvend landschap met zo nu en dan verrassende vergezichten. Vervelend wel voor Loeki is dat ze aan het begin van de dag door een wesp wordt gestoken en daar nog dagen lang hinder van zal ondervinden. In een klein dorp als Löberöd moeten we drie keer de weg vragen voor we verder kunnen. Na een snelle afdaling vervolgen we tijdelijk onze weg over de E111, een hele rustige weg. Daarna de afslag naar Lund waar we op het marktplein ons middagbrood nuttigen; een mooie, levendige stad met een interessant centrum. Hier moeten we een keer terugkomen, maar nu helpt een vriendelijke VVV-hostess ons aan de snelste fietsroute naar Malmö: steeds rechtdoor. Hier aangekomen is de weg naar het station perfect bewegwijzerd zodat we snel over treintickets beschikken om via de brug naar Kopenhagen te kunnen komen. Bijna vanzelfsprekend valt de trein onderweg in panne en moet stroomvrij worden geschakeld (geen treinreis dit jaar zonder probleem(pjes)) maar uiteindelijk komen wij, onze fietsen en 11 kinderwagens aan in Kopenhagen. 


Wat een drukte na de rust van de afgelopen weken: duizenden fietsers om ons heen terwijl we tevoren altijd alleen waren. Het gedruis van dit verkeer en dat van de E22 in Zweden blijft me in mijn dromen achtervolgen. De weg naar Bellahoj is de afgelopen jaren niet veranderd zodat om vijf uur onze tent op zijn bijna laatste bestemming staat. De avondmaaltijd wordt genuttigd in de Baroness, waar binnen tientallen afbeeldingen van leden van het koninklijk huis hangen. Buiten een deprimerende sfeer van torenhoge sociale-woningbouw-flats.

Vrijdag 8 augustus   Kopenhagen   24.85 - 12.5

Na een leesochtend tegen het middaguur naar het centrum waar de nog steeds de lekkere broodjes worden verkocht waarvoor we in 2011 ook al vielen. Daarna door naar het terras van  het theater aan de haven om mensen, boten en mensen in boten te bekijken. Aan de overzijde zien we nieuwe activiteiten op een onbekend terras dus steken we over naar wat enerzijds een grote ontdekhoek en anderzijds een slow food hal is met diverse kraampjes, stalletjes, tafeltjes, caravans, containers, enzovoorts. Onder het genot van een New Castle Brown Ale raken we in gesprek met onze tafelgenoten die ons kunnen uitleggen hoe bij de Mikkeller Bar te komen. Ze verwijzen ons bovendien naar een ander bierlokaal  en wijzen ons de weg via een nieuw fietsbruggenstelsel. 
En zo komen we in een deel van Kopenhagen waar we nog niet zijn geweest, leuk, veel vrolijke mensen, restaurantjes, woningen in verbouwde en nieuwe pakhuizen en zicht op het water met de modern vormgegeven nieuwbouw aan de overzijde. Beide delen zijn met elkaar verbonden door twee fietsbruggen waarvan de langste zijn naam, de Snake, te danken heeft aan het feit dat hij tussen de gebouwen door slingert. 
Mikkeller is snel gevonden en op het terras ervan worden we doorverwezen naar het gelijknamige restaurant waar een goede pairing van smörgasbrod en bier te krijgen zou zijn. Na een kort bezoek aan Dialegh, het andere biercafé, eten we hier inderdaad uitstekend (en heel, heel duur): kleine hapjes met begeleidend bier en begeleidende borrel. We kunnen net onze tent terugvinden voor we in slaap vallen.

Zaterdag 9 augustus  Glucksburg  18.67 - 13.1

Met een beetje weemoed breek ik onze tent af: we beginnen nu echt aan het laatste deel van onze tocht. Kopenhagen is ook op zaterdagochtend wel lekker relaxed te befietsen: niemand op straat. Op het station probeer ik of we morgen (zondag) niet per trein van Kolding, onze bestemming voor vandaag, naar Flensburg kunnen komen maar dat zal niet gaan:wegens onderhoud gaat een deel van het transport per bus en die bussen accepteren uitdrukkelijk geen fietsen. 
Eenmaal in de trein ontdekken we dat onze trein, in ieder geval het deel waarin wij zitten vandaag in ieder geval wèl door zal gaan naar Flensburg en na een kleine beraadslaging besluiten we de conducteur om verlenging van onze rit te vragen. Als ze verschijnt zegt ze dat we goed zitten, moeten blijven zitten en dat ze haar collega langs zal sturen. We stappen dus niet uit in Kolding en de volgende conducteur bekijkt onze verzameling kaartjes, knipt hier en daar wat en zegt dat het goed is, ook al komen er onderweg heel veel fietsen bij. Wij vinden dat ook prima en laten, eenmaal aangekomen in Flensburg, eerst een heel grote gezelschap uitstappen dat al meer dan een uur zenuwachtig is omdat de aansluitende trein richting Hamburg een  korte overstaptijd heeft. We hebben bovendien geluk: heel de treinreis regent het buiten, maar eenmaal in Flensburg is het droog. We proberen hier wat te eten te krijgen dat met een enorme vertraging wordt uitgeserveerd en dan blijkt de VVV op zaterdag om 2 uur haar deuren gesloten te hebben. Google moet ons derhalve leiden naar een heel mooi plekje aan de monding van een klein riviertje, de Au, in een goed verzorgd watersportgebied: aanbevelenswaardig ouderwets met erg vriendelijke beheerders. Op hun aanraden gebruiken we de avondmaaltijd in een ietwat weggestopt Joegoslavisch restaurant. Net zo ouderwets maar ook prima verzorgd. Vermoeid vallen we in slaap. 22 Uhr, wie üblich.

Zondag 10 augustus   Duitsland   16.36 - 9.0

De tent droog uit elkaar genomen en opgeborgen. Die kan thuis zo de berging in. We werpen een laatste blik op het strand om daarna in Flensburg de dag om te duwen; het is zondag daarom zijn alleen cafés,  restaurants en een soort marktje rond de haven open. Omdat we niet veel anders kunnen laten we de tijd verstrijken op een aardig terras met uitzicht op haven en stad en bezoeken in de Marienkirche een orgelconcert (Bach & Bach): mooie uitvoeringen. Tijdens het avondeten in een prima Italiaans restaurant begint het te regenen. 

Het is nog erg vroeg en daarom besluiten we met de fiets aan de hand naar het station te lopen. Allengs gaat het harder regenen; eenmaal aangekomen op het juiste perron barst de bui echt los. De afvoer kan het water niet meer aan waardoor de regen door spleten in het dak over het perron wordt uitgestort, alle zitplaatsen doorweekt raken en het water vervolgens de trap af stroomt in de onderdoorgang. Als onze trein tijdig arriveert, dit is vandaag het eindstation, is het droog en kunnen we beginnen met het proppen van onze bagage in onze mini-coupé. 

Maandag 11 augustus   's-Hertogenbosch   73.08 - 14.9

Om half vier  thuis, de route volgend die we vaker namen: we stappen uit in Arnhem. Alleen hebben we dit keer een forse tegenwind. OP maandagochtend blijkt de eerste koffie is pas verkrijgbaar bij McDonalds in Nijmegen. En omdat we de laatste maanden zoveel tijd hebben doorgebracht in Oss willen we onze reis hier symbolisch eindigen.

Waarbij onze voorlopige conclusie is dat we terug gaan. Misschien niet het binnenland van Litouwen, maar zowel Polen als Zweden zijn veel mooier dan we dachten. We gingen niet snel, de wegen waren zo nu en dan bar slecht maar het landschap doet dat alles volledig vergeten.