Rote Jacke suchen Schlösser

In 2007 ving onze 100 Schlössertocht, na een vertraagde aanvoer door de NS, aan op Camping Meibock (what's in a name) nabij Bad Bentheim. BB leverde ons het eerste kasteel en we belandden onder de laatste zonnestralen van onze vakantie op een Bauernmarkt met bier en blaaskapel. De toon was gezet.
De volgende ochtend zwierven we naar Ochtrup, waar we een nakomend jasje oppikten en dreven naar Greve. Omdat de tent van Marc nog immer niet bestand was tegen vocht overnachtte hij in de Campingküche. Verstandig; het bleef regenen en wij konden de volgende ochtend droog ontbijten.

Min of meer droog zetten we naar koers naar Münster. Hier keken we zo lang om ons heen dat we te laat waren om nog te zaal waar de vrede werd getekend nog te kunnen bewonderen. Een gemiste kans derhalve.
Hierna kwamen we echt in de kastelenbuurt met onder meer Lüdinghausen met Burg Vischering en Burg Lüdinghausen. Doorgaand op bospaden bleek de doorgang niet immer eenvoudig maar ons wel te leiden naar Schloss Lembeck.


In het aanpalende restaurant bleken we met onze natte regenkleding niet welkom, maar van het kasteel waren, naar aanschaf van toegangskaart met rhodondendrontoeslag, de tuinen te bezichtigen. Hier bleken druipnatte bloemen hun kleurenpracht niet te verloochenen.
Met nog steeds straffe wind tegen en veel regen arriveerden we bij ons laatste grote Schloss: Anhold. Inderdaad groot. Van kastelen voldaan (in ieder geval 75% van de groep) rolden we naar Netterden. Een lief campinkje met nissenhut voorzien van pingpongtafel, kleurentv, uitzicht op geiten en bijtende pony's en bezorgspaghetti.




Waarna we in Kleef ons allerlaatste gebak eten en ons allerlaatste kasteel bezichtigen en vervolgens in Nijmegen weer de trein naar huis nemen.

Back to my roots

Het najaar van 2006 was mooi. Dus besloten we nog een paar dagen in mijn geboorteregio te gaan fietsen: West-Brabant. Verstilde weggetjes, kleine plaatsjes als Rucphen, waar in het café iedereen meedenkt waar we op zaterdag kunnen eten, Etten-Leur, met zijn fraai herstijlde centrum, Oudenbosch, waar de basiliek de apotheose is van eermalige centra van katholieke opvoedingsinstellingen en, als trotse afsluiting, Breda, stad in blijvende ontwikkeling.

Het blijft een genoegen in deze streek terug te keren, herinneringen op te halen. Ook als is mijn geboortehuis zodanig verbouwd dat ik het amper meer herken. En wat deert het ook, met dit licht.