Enthousiast waren we, maar ook benieuwd. Al zeg ik het zelf.
In juli 2002 vertrokken we. We hadden besloten de totale route op te splitsen in minstens 3 delen, zodat we ons de eerste drie jaar geen zorgen meer hoefden te maken over een vakantiebestemming. En vooral om ons niet te haasten. Hetgeen geschiedde. De eerste dag hadden we al 2 van de 30 trajectkaartjes achter ons, zodat we maar een rustdag inlasten. En zo rolden de 780 kilometers naar Basel onder onze fietsen door, waarbij we toch wel wat hebben moeten lopen. Voor mijn drie-versnellingsnaaf bleken de Ardennen en verdere heuvels me soms net iets te steil. Natuurlijk raakten we zo nu en dan van de routebeschrijving. Deels door niet altijd even duidelijke beschrijvingen, deels doordat we tekst interpreteerden in plaats van lezen.
Wat een mooie route: de Hoge Venen en de Eifel. Verder via het Moezeldal naar Lotharingen dat voor ons een openbaring was: een lieflijk golvend landschap, met kleine, verstilde dorpjes zonder voorzieningen, zodat je je boodschappen bij een toevallig passerende rijdende winkel moest inslaan. En dan min of meer over de Route du Vin naar het Baslerland.
En wat een mooie plaatsen, met name in het tweede deel van de route: Straatsburg, Colmar en, tot onze verrassing, Basel. Pas hier, kort voor de meet, gaf mijn fiets zijn strijd op, ook een traditie die zou worden voortgezet. De trein bracht ons weer naar huis, waar we ons inlazen op het volgende traject.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten