Een jaar later ontbijten we op Basel Hbf. Ons volgend traject is begonnen. Dit wordt een multinationale reis: al fietsend komen we door Zwitserland, Duitsland, Liechtenstein, Oostenrijk en Italië. We voelen ons een beetje wereldfietser (nou ja: centraal-europa fietser).
Het eerste stuk is niet het meest boeiend: kronkelen door het Rijndal. In Chur wordt het leuk: fietsen langs de Werkstadt van de Rhätische Bahn. Met de trein van Thusis naar Samedan: een droomreis. Nog even doorfietsen naar Sankt Moritz en dan vallen we via de Malojapas Italië binnen. Een verliefdheid die waarschijnlijk nooit meer over zal gaan. Een land vol contrast in geur en kleur. Werelds en religieus. Van een zuivere schoonheid en een uiterste vervuiling. En vriendelijk. Geen stop zonder "Bongiorno. Dove è?"
De tocht van hier naar Florence is weer van een grote afwisseling. De Povlakte heeft een eigen charme: weidse taferelen, schitterende plaatsen als Cremona, dorpjes waar Mussolini-kalenders nog volop verkrijgbaar zijn en nooit aten we betere spaghetti dan in Guastalla. Tot onze aangename verrassing blijken de Apennijnen goed beklimbaar, voornamelijk in één kilometerslange helling.
.jpg)
Bovengekomen zien we onze eerste olijfbomen en cipressen, die ons niet meer zullen verlaten tot ons einddoel: Florence. Een stad die ons prima bevalt: meer kerken dan we de weken tevoren bij elkaar hebben gezien, een rij bezoekers voor het Uffizi, zo lang dat we besluiten tot volgend jaar te wachten voor een bezoek, stad van Dante en mijn naamgenoot, de Arno.
Overigens kamperen we in Galuzzo, een paar kilometer van Florence verwijderd. Hetgeen ons zo goed bevalt dat we hier nog enkele malen zullen terugkomen. Ook lekker dicht bij de fietsbushalte. Want zo gaan we terug.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten